Ik kreeg een mail van iemand die mij schreef: afgelopen week is de uitvaart geweest van een goede vriend en een tante, en ik kon er niet heen. Het gevoel dat hem overviel valt niet goed te beschrijven, onthand, niet compleet, verward…alles kwam voorbij.
De vraag was echter: wat, wat kun je daar zelf aan doen, zodat jezelf er beter bij voelt.
We kwamen tot het volgende:
Maak een rustig plekje, misschien met een foto van de persoon,
misschien met een kaars, dat wat jezelf prettig voelt. Experimenteer daar mee. Maak in gedachten contact met die persoon en
schrijf een brief. Een brief aan de overleden persoon, of misschien aan de
direct nabestaanden. Schrijf wat je
voelt, schrijf wat je wil zeggen, schrijf wat het doet dat je niet bij de
uitvaart bent. Schrijf wat in je opkomt. Ben je geen schrijver, dan is het
alternatief, zeg het, hardop, tegen de foto, tegen jezelf.
En ervaar de emoties die voorbij komen, verdriet, boosheid, geef ze ruimte, huil,
uit je boosheid door een keer op de grond te stampen. En zorg dat je lief bent voor jezelf, heb
begrip, vind dit niet belachelijk, oordeel niet over jezelf. Geef je zelf daar
een uur voor, misschien anderhalf, maar rond het dan af. Wanneer je iemand bent
die daar in kan blijven hangen: zet een wekker.
En afronden: je kunt de brief sturen naar een nabestaande, je kun hem
zelf bewaren, je kun hem verbranden. Je
blaast de kaars uit, zet de foto op een andere plaats.
Misschien wil je het nog een keer herhalen.
Plant een zaadje in de tuin/balcon van b.v. een zonnebloem. Die je ziet groeien, daarmee blijf je verbonden met je ritueel, en zul je ervaren, hoe groter en mooier deze bloem wordt, hoe dragelijker jouw verdriet.
Dat wat ik hier schrijf is niet “heilig” maar een voorbeeld van hoe je vorm kunt geven aan een ritueel van een afscheid waar je niet naar toe kunt. Maak er jouw eigen ritueel van, wat bij jou past!
Sterkte!
Wat een mooi idee Diana!