Ik wil een blog schrijven, maar over alledaagse dingen, het past niet, het leven is niet alledaags nu. Over de ellende, over regels, over regels die niet nageleefd worden, over angst, verdriet, gemis. Over het idee dat ik nu tijd zou hebben om dingen te doen waar ik anders geen tijd voor had. Dat dat maar een idee is, voor mij is het niet zo, Over dingen die anders zijn, dat ik het haar van mijn man en zoon knip (nouja knippen, tondeuse erover), over dat het zo heerlijk mooi weer is? Over dat ik mensen en bijeenkomsten mis?
Ergens is er heel veel te schrijven over van alles wat er nu gebeurt, maar ergens durf ik niet. Bang iemand te kwetsen die in een veel lastigere/moeilijkere situatie zit dan ik. Waar corona toegang tot het huis heeft verschaft, of waar ouder(s) misschien nu wel zieker zijn van eenzaamheid dan dat ze ooit van corona zullen worden.
Bang om te ontdekken dat ik niets anders kan dan me aan regels houden omdat ik geen Florence Nightingale in mij heb. Dat dat nu ook niet ontwaakt.
Maar eigenlijk ook bang om te denken over daarna, na deze crisis. Ben ik veranderd, is de wereld veranderd, vind ik dat dat moet voor mezelf, of vinden anderen dat ik dat moet? Leren we de lessen?
Ik zou willen troosten, maar heb de woorden niet, ik zou moed in willen spreken, maar ik weet niet hoe. Liefst, liefst zou ik de oplossing voor dit alles weten, zodat aan al het lijden een eind komt. Terwijl we weten dat aan lijden nooit een eind komt, het hoort bij mens zijn. Eén ding weet ik zeker een mens is altijd weer in staat om het lijden om te buigen, te stoppen, actie te nemen zodat lijden weer leiden wordt. Maar ik weet ook dat als je nu diep in de put zit door dit alles, dat het ongelooflijk moeilijk is omdat te kunnen zien. Mijn moeder zei altijd, een mens krijgt kracht naar kruis, en ik heb eerder in mijn blogs geschreven, ik geloof daar in. En ik hoop dat een ieder in welke situatie dan ook die kracht mag ervaren!
Hoi Diana,
Wat is het rare wereld op dit moment.
Je hebt het mooi kunnen verwoorden
Groetjes Henri
Lieve Diana, het dilemma dat je omschrijft, herken ik maar al te goed. Waar durf ik nog over te klagen? Ik heb geen last gehad van afstand houden, maskers dragen, geen bezoek ontvangen….ik woon immers op een paradijselijke, afgelegen plek en zie niemand. Ja, alleen de lieve buren met hun dochtertje. We respecteren wel de afstand, in het begin althans, maar dat loopt nu al helemaal door elkaar heen omdat onze groentetuinen bijna tegen elkaar aan liggen en we geregeld wat uitwisselen over ‘wanneer oogsten, moet er gespoten worden…etc?”
Toen kwam kleine Naia mij helpen, amper 2 jaar oud. De dreumes kwam tegen me aanstaan toen ik onkruid aan het wieden was en zonder woorden trok ze een grassprietje uit de grond en gaf het aan mij….zo ontroerend….zo lief.
Afstand houden? Welnee, gezond verstand gebruiken, dat wel.
Deze rare tijd zal vooral de geschiedenis ingaan van complottheorie, politici die over elkaar duikelen, pseudo wetenschappers die van alles beweren, en angsthazerij.
Dat zal vooral overheersen: hoe worden we massaal in een angstpsychose geduwd?
Dat laten we niet gebeuren he Diana?!
Morgen gewoon gezond weer op, zou Sonja zeggen en dat voelt nog steeds goed en geen bevel maar een wens!
Liefs vanuit de Dordogne
Loek