Wanneer je nu dood zou gaan, hoe waren je laatste dagen?.

Tijdens verschillende opleidingen die gedaan heb kwam het zo af en toe eens terug, de vraag: stel dat je nog maar een korte periode te leven had, wat zou je dan nog willen doen.  Een vraag die soms de wildste ideeën en plannen bovenbrachten.  Meestal wanneer die vraag voorbij komt, en het is realiteit  dan komen er andere antwoorden  In de eerste situatie zijn het verlangens van dingen doen die men normaal niet durft of het geld er niet aan uit wil geven.  Soms extreme dingen, diepe verlangens van nog dingen doen die je nog nooit gedaan hebt.
Wanneer het realiteit wordt dan worden  de wensen meestal eenvoudiger, en dat het genieten bijvoorbeeld bestaat uit het samen zijn met dierbaren, in de natuur zijn, liefst in eigen omgeving. Dan is al “dat circus” niet meer nodig.   Wanneer je jezelf deze vraag stelt terwijl het geen realiteit is, dan ontdek je wat je nog te doen hebt, wat je niet uit moet stellen tot het moment van afscheid nemen realiteit is.

Zo’n zelfde opdracht die voorbij kwam was: schrijf eens je eigen grafrede. Wat zou je willen dat er over jou gezegd werd bij je definitieve afscheid van deze aarde.  Zelf zou ik wel kritisch willen zijn. Ik ben wat allergisch voor uitvaarten waar degene waarvan afscheid wordt genomen een soort heilige was die alleen maar goed deed. Niemand is dat. En juist de onhebbelijkheden, de mindere punten maakt een mens tot een echt mens. Dus, daar heb ik wel een beeld over. In dezelfde geest is de vraag: wat wil ik nalaten op deze wereld? Wil je wel iets nalaten? En als je iets na wil laten hoe ga je dat dan vormgeven?
Het zijn allemaal vragen die er toe leiden dat je eens in je binnenste gaat kijken, weg van de buitenkant, naar de dingen die voor het uiterlijk schijn zo nodig moeten. Maar naar dat wat er in jouw leven echt toe doet. Wat je werkelijk wilt realiseren, wat je levensdoel is.

Nu werd ik onlangs getroffen door een spreuk op mij scheurkalender (boeddhistische scheurkalender).  En die luidde: wanneer je nu dood zou gaan, hoe waren je laatste dagen?  Raak voor mij! Hier gaat het om. Ben je nu tevreden zijn met dat wat je doet? Heb je geleefd? Heb je genoten? Het je ondanks tegenslag iets van je dagen gemaakt?  Heb je lief gehad?  En daarnaast heb je nog dromen, de dingen die je wilt doen in je leven, wensen.  En daar mag je naar toe werken, maar het mag de vreugde van iedere dag niet in de weg staan. De dromen en wensen  mogen niet dusdanig zijn dat het een obsessie wordt, waardoor je eigenlijke leven onleefbaar wordt.
De spreuk waait soms door mijn hoofd en vrijwel altijd kan ik zeggen, dat ik geleefd heb, iedere dag opnieuw. Soms meer of minder vreugdevol, soms met meer of minder liefde. Maar ik moet het wel iedere dag weer zelf maken, en zorgen dat ik tegen mezelf kan zeggen, als er nu wat gebeurd heb ik voor mij op dat moment het uiterste uit mijn laatste dagen gehaald.
En ik geloof niet dat ik hier nu uit hoef te leggen dat het dan niet gaat om geld, materie kortstondige geluksmomenten veroorzaakt door verslavingen. Maar een tevredenheid met mezelf, met het gene waar ik op dit moment in mijn leven mee bezig ben!

Zouden de mensen die hier begraven werden zich ook bezig gehouden hebben met dit soort vragen??

Zouden de mensen die hier begraven werden zich ook bezig gehouden hebben met dit soort vragen??

Bladwijzer de permalink.

2 reacties op Wanneer je nu dood zou gaan, hoe waren je laatste dagen?.

  1. Ronald zeggen:

    In een woord: onroerend!

    Als ik zelf deze vragen stel, besef ik iedere keer hoeveel sleur ik inijn leven toelaat en hoezeer ik mijzelf terug trek van andere mensen.

    Daarnaast is er ook veel plaats voor genieten, gewoon een gevoel van binnenuit, vrolijk worden van de energie van een ander, een gemeende handdruk, een fietstocht of en mooie oude boom die ik tegen kom.

    Ik heb dus veel en ook nog veel te winnen!

    Diana, bedankt voor deze blog! Ik zal de vragen die jij stelt met mij meedragen.

    Liefs,

    Ronald

  2. Natascha Oudmaijer zeggen:

    Misschien is het toeval, misschien ook niet dat ik juist een paar dagen geleden deze vraag heb beantwoord op mijn fb pagina.
    Het is mooi om te lezen dat er mensen zijn zoals jij die ook met deze vraag bezig zijn. Wat ik na wil laten is niets tastbaars maar is de herinnering aan mijn leven. Die herinnering zal zijn goede en minder goede kanten hebben. Die herinnering zal zijn zoals mijn leven geweest is en belangrijker nog hoe ik mijn leven geleefd heb. Deze herinnering zullen mijn kinderen met zich meedragen en zal aan hun te zien zijn. Zij gaan hun eigen weg maar wie hun moeder was blijft altijd zichtbaar en dat Diana is voor mij belangrijk daarvoor heb ik mijn leven geleefd zoals dat ik het geleefd heb. Liefs Natascha

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *