Nostalgie….

Van de week reed ik door Eindhoven. Mijn geboortestad.  Hoewel het niet zo ver is van mijn huidige woonplaats kom ik er toch niet zo vaak meer.  En als ik er dan ben, dan kom ik soms in een nostalgische bui, zo dus afgelopen week.

Als ik Eindhoven binnen kom, dan kom ik direct langs de wijk waar ik geboren ben, en waar mijn moeder tot het eind van haar leven gewoond heeft.  Ik rijd door straten waarvan ik weet, daar woonde die, en daar die.  Daar heb ik leuke herinneringen,  daar minder leuke.
Gekke is dat dat veranderd in de tijd. Nee niet de gebeurtenissen zelf, maar wel de manier hoe ik er naar kijk, naar de impact  in mijn leven nu.  En dat heeft alles te maken met mijn eigen ontwikkeling. Pijn slijt. De wonden genezen, en sommige blijven zichtbaar,  de andere niet alleen zichtbaar maar ook gevoelig.   De “reis” door Eindhoven wordt steeds meer één met een glimlach en ontroering, in tegenstelling tot vroeger, toen was het een grimas van pijn, ontlopen van bepaalde plekken waaraan ik liever niet herinnerd wilde worden.
Ik blijf mezelf altijd verwonderen over de ontwikkeling die we als mens meemaken. En ik kan daar dan blij van worden.  Het verleden vergeten en wegstoppen, dat is niet wat we moeten doen. We moeten het juist een plek geven in het leven, en juist de minder prettige dingen in ons leven heb ons gemaakt zoals we nu zijn. Dat waren de wijze, soms wel harde lessen in het leven.
Soms kiezen mensen, onbewust, voor om te blijven hangen in de pijn. Dan blijft het een grimas als ze op nostalgische plaatsen uit hun verleden komen. Mensen blijven in pijn omdat het vertrouwd is, bekend is en ook identiteit geeft. Wie of wat ben ik zonder?
Toch kan ik iedereen aanraden om met dat stukje aan de slag te gaan. Zelf, in een groep, alleen met hulp. Voor mij is dat een mix geweest, opleiding (NEI, Psychosociaal therapeut, familie-opstellingen, narratieve therapie en rouwverwerking) en individuele therapie en coaching maar ook gesprekken met goede vrienden.  Het heeft me geholpen om het verleden een plek te geven, dusdanig dat ik kan glimlachen als ik door het gebied van mijn verleden rijd.  Zonder te ontkennen dat het er geweest is.

 

 

Uit angst voor het onbekende houden mensen vaak liever vast aan het lijden dat ze kennen.

Thich Nhat Hanh

Er bestaat angst voor genezing: als ik genees moet ik allerlei dingen doen waar ik geen zin in heb. Maar als je geneest doe je die dingen vanzelf. De angst verdwijnt als ik steeds weer constateer: daar is een angstgevoel.

amigo

 

 

Bladwijzer de permalink.

Één reactie op Nostalgie….

  1. Henri Otte zeggen:

    Hoi Diana,
    Klopt inderdaad het slijt wel.
    Maar sommige dingen blijven te toch aangrijpen.
    Van de week reed naar de Haghorst langs Spel hulplijn psychologie, dan rilt het weer even raar maar waar de eerste keer wel goed en tweede keer niet
    Zo zie maar hoe het kan verkeren. henri

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *