Ik word wakker en ik weet vandaag hoef ik niets. Ik hoef nergens heen, niemand verwacht me en ik verwacht niemand. Ik heb geen dingen die af moeten die vandaar mijn aandacht vragen, het is gewoon alleen ik. Ik vind het zalig die dagen, opstaan wanneer ik wil, eten als ik honger heb, voor me uitstaren. Heel even overvalt me een soort paniek gevoel: wat moet ik vandaag doen. Ik ga terug in de kussens liggen: niets. Welke mail of app er ook binnen komt, als het geen kwestie van leven of dood is: ik hoef er niets mee. Zo’n dag brengt me in mijmerstand. Mijmeren over afgelopen periode, over komende tijd. Over mezelf, over mijn gezin, kinderen, aanhang, kleinkinderen. Mijn werk, mijn dromen, mijn… Ik mijmer terwijl in bed lig, door het bos wandel, foto’s maak. Het is echt mijmeren geen piekeren. Het is ook lekker om te doen, maar soms ook confronterend.
Zo besefte ik dat ik een paar weken terug veel te veel hooi op mijn vork nam, er dingen bij elkaar kwamen die zorgden dat ik in een oncomfortabele zone zat. Die zone is bij mij gevaarlijk omdat ik weet dat ik dan beslissingen kan nemen waarover niet goed nagedacht is. Gelukkig is dat niet gebeurd, ik heb me kunnen herpakken en zie ik dat ik dat de volgende keer anders ga doen.
Ook een confrontatie met mijn gewicht, al sinds jaar en dag wil ik minder wegen en ik heb zeer goede redenen (en smoezen) waarom het niet lukt. Maar ik zoek daarin nog altijd naar de gouden tip, met als gevolg dat mijn mailbox uitpuilt van allerlei mensen/organisaties die beweren dat ze het antwoord voor mij hebben en ze weten hoeveel ik al geprobeerd heb, maar hun methode, die is het. Alles commercieel natuurlijk. Eén voor éen meld ik mezelf af voor deze reclame, ik weet dat in mij het juiste antwoord huist en dat die hulp niet mijn weg is.
Mijmeren over mijn gezin, hoe ze het allemaal doen, geeft me een heerlijk gevoel. Trots op wat mijn kinderen, hun aanhang en mijn kleinkinderen het doen. Ik vraag me wel af: vertel ik ze dat wel genoeg?
Ik mijmer over de toekomst, mijn leeftijd, maak ik nog 30 keer een winter mee? Ik denk dat dat makkelijk moet kunnen. Maar hoe ziet er dat uit? Juist uit de recente ervaringen rondom corona weten we dat ineens alles anders kan zijn. Ik heb (gelukkig) geen glazen bol, maar weet wel dat we de dag moeten plukken, met zijn mooie en minder mooie kanten.
Ik mijmer over de wereld om mijn heen, er zijn mensen ziek, wat verwachten ze van me? Er zijn mensen die een partner verloren hebben, wat kan ik beteken? Er lijkt meer geweld te zijn, moord, mishandeling, het nieuws liegt er niet om. Natuurrampen, toeval? Klimaatverandering? Waarschuwing van moeder aarde of een God? Ik besef dat we ons koppie daar niet door moeten laten hangen. Ik verbaas me over de negativiteit die ik voorbij hoor en zie komen. Maar ik word blij van alle (jonge) mensen met toekomstplannen, trouwen, verhuizen/verbouwen, reizen, werk. En ik weet hoe buigzaam we zijn en hoe goed in staat om onze plannen bij te stellen als dat nodig is.
Ik mijmer weer voor mezelf, zoals ik al in een eerder blog schreef, volgens mijn horoscoop ben ik over 7 jaar op mijn top. Ik ben benieuwd wat er gaat komen. Er zit een drijfveer in me, die ik vooral voel als ik mijmer, ik wil wat betekenen voor de ander, voor de wereld. Ik weet dat dat niet groots hoeft te zijn, maar er broedt iets waar ik zelf niet bij kan.
En terwijl ik voel dat er nog iets aan zit te komen, haal ik mijn trouwjurk uit de kast. Al zo lang was ik dat van plan, om Charles die jurk aan te doen. Ideeën om daar nog meer mee te doen, borrelen, ze zijn nog niet boven, maar het komt goed.
Mijn gemijmer wordt onderbroken, ik heb gewoonweg trek, in het hier en nu getrokken, ik ga iets eten maken!
