Beste Mark en Hugo, allereerst, ik hoop niet dat jullie het erg vinden dat ik tutoyeer, we hebben afgelopen jaren zoveel met elkaar te maken gehad, jullie zijn regelmatig in mijn huiskamer geweest, dus ik denk dat het kan.
Tot mijn schrik zag ik in afgelopen persconferentie dat het bijna gedaan is het met de 1,5 meter regel. Hoewel ik super blij met afname van corona, wil ik jullie vragen, overweeg die stap nog een keer zeer ernstig, doe het voor mij en vele anderen met hetzelfde euvel. Ik zal het uitleggen.
Als kind woonde ik in een gezin waarbij als er bezoek kwam uitbundig 3x gekust werd. Of je elkaar nu jaren niet gezien had, of dat het gisteren was. Ik vond het vreselijk. En wanneer wij een verjaardag hadden verstopte ik me op de toilet in hoop dat ze vergaten dat ik nog niet zo’n uitbundige begroeting had gehad. Niets was minder waar, kwam ik van toilet, de eerste beste tante die mij in de gaten had, stormde op mij af en ik werd getrakteerd op die begroeting.
Nu ik volwassen vrouw ben, blijft het lastig om mensen daarin te stoppen. Natuurlijk heb ik mensen om mij heen waarbij ik blij ben dat het weer mag. Maar er wat is die 1,5 meter regel soms fijn. Geen uitleg, geen omhelzingen van mensen waarbij ik denk: liever niet. Natuurlijk kan ik het nog wel even zelf vol houden: nee…corona, ik durf het nog niet aan, in plaats dat ik moet zeggen: sorry je heb zo’n vreselijke lucht bij je, sla mij maar over. Maar als jullie op t.v. vertellen dat het niet meer hoeft.. dan moet ik er voor uitkomen dat ik niet iedereen om mijn nek wil. Dan is die zeer welkome smoes weg. En ik snap dat jullie gaan zeggen: komop Diana, tijd om voor jezelf op te komen. Dat hoeven wij vanuit overheidswege toch niet te regelen. Je ben assertief genoeg. Maar weet je Mark en Hugo, ik wil niet graag mensen kwetsen, en dan ben ik bang dat ik dat toch doe, en dat vind ik lastig. Misschien vind iemand me dan niet meer leuk of lief, of krijg ik commentaar. En daarom heb ik ook zo’n respect voor jullie, want welke keuzes jullie ook maken, er is altijd een groep mensen die het niet eens zijn en op jullie ageren. En dat gaat niet altijd een vriendelijk en dat druk ik zacht uit. Ik vraag me oprecht wel eens af hoe dat voor jullie is. Hoe ga je daarmee om, wie steunt jullie? Bij wie mogen jullie je verhaal kwijt. Er moet een sterk team mensen om jullie heen staan. Hoe laden jullie je accu weer op. Jullie doen je best, maar het ging (en gaat) niet altijd even goed. Hoeveel mensen zouden de handdoek in de beruchte ring gegooid hebben. Verpleging is een roeping, maar landsbestuur moet dat ook zijn, anders houd je dat toch niet vol. En ik weet dat er nu mensen zijn die zeggen dat het jullie om de macht gaat e.d., en/of die negatief op mijn brief reageren. En natuurlijk zal je het leuk vinden om aan het hoofd van het landsbestuur te staan, want je moet je werk immers ook leuk vinden, anders houd je het niet vol, toch? Dat is mijn 1e geloof: je moet werk doen dat je leuk vind, graag doet. Een toevoegde waarde is voor jezelf en anderen.
Terwijl ik deze brief aan jullie schrijf merk ik hoe belachelijk het is dat ik aan jullie vraag om die 1,5 meter regel niet af te schaffen. Ik sla me er wel doorheen. En de wereld is anders na corona, dat kan niet anders, dus mensen zullen er ook wel aan wennen als ik beleefd laat weten: ik ga niet iedereen 3 zoenen geven, een hand geven is voldoende, tenminste ik ga ervanuit dat dat ook weer mag.
Ik wens jullie veel succes met het coronabeleid en al die andere dingen die op jullie pad komen. Want ik weet intussen wel, als je denkt dat het rustig wordt en e.e.a. voorbij is, wacht weer een volgende uitdaging.
Hartelijke groet, Diana
p.s. zoals de titel al aangeeft, is dit een blog en geen serieus verstuurde brief.
