Ik word stil van de beelden op de t.v. van de oorlog. Ik begrijp het niet, ondanks alle uitleg op het nieuws, op allerlei media, maar mijn verstand wil er niet bij.
Ik word stil om dat ik mensen direct om mij heen zie die lijden van deze oorlog, omdat het angst inboezemt, onbegrip en machteloosheid en zij het geen plek kunnen geven.
Ik word stil van de veerkracht en strijdkracht die ik bij anderen mag zien.
Ik word stil van de reis die ik vorige week maakte naar Georgië. Een prachtig land, nog in opbouw na een periode beïnvloed door Rusland. Samen met een vriendin die ik Kiev heb leren kennen. Hoe kan het samen lopen.
Ik word stil om dat in die zelfde week een goede vriendin overleden is, ik was niet op tijd terug voor haar uitvaart. Ik word stil omdat ik weet hoe haar directe omgeving enerzijds dankbaar is en anderzijds haar zo missen.
En wat moet ik dan in een blog schrijven, het is alleen maar stil in mij. Het is geen stilte van passiviteit maar stilte diep van binnen uit, die sterker is dan wanneer ik hard zou roepen. Het is een stil protest. Vanuit stilte kan ik met kracht kijken naar wat er gebeurt, het een plek geven en trachten er te zijn voor anderen.
