Soms word je “ineens” geconfronteerd met spiegels in je leven die je laten zien waarmee je bezig bent, en waarbij je jezelf wel af moet vragen, wil ik dat zo? Dan sta je voor de keus, doormodderen, of verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven en terug contact maken met je eigen authentieke Ik-Kracht. Boeiend, vermoeiend, confronterend proces. Want hoewel het ergens lijkt dat je geen keuze hebt, is er die toch wel degelijk, en het zo makkelijk om voor het oude te kiezen, en door te modderen terwijl je jezelf wijs maakt dat je weldegelijk een keus gemaakt hebt. Alles om oude pijn te omzeilen. Die pijn omzeilen zijn we meesters in geworden, zo goed dat we ons zelf geloven als we onszelf om de tuin leiden, voor de gek houden.
En de vraag is of er een verkeerde keus is? Is doormodderen verkeerd? Voor velen niet, weten dit niet en hebben daar geen last van. Maar als alles in je voelt dat je anders wilt, anders voor jezelf niet voor anderen dan moet je terug in de spiegels kijken. En via die spiegels naar de lijnen en valkuilen die je terug gebracht hebben bij dat wat je eigenlijk niet wilt, wie je ten diepste niet bent.
Wat kan een spiegel weer veel los maken.
Toepasselijk het lied van Lenny Kuhr, wie ben je: