Als afscheidsfotograaf fotografeer ik bij uitvaarten. Redelijk logisch lijkt mij. Ik noem het zelf ook wel rituelen fotograaf, omdat een afscheid van iemand die overleden is, en de periode daarvoor vol belangrijke rituelen zit. Rituelen om het leven los te laten, rituelen om de dierbare los te laten. Rituelen om straks verder te kunnen. Rituelen die lang door de kerk bepaald zijn maar steeds meer hun eigen invulling gaan krijgen. Heel goed om daar eigen, kleur, geur en smaak aan te geven, maar wel doen! Nu las ik laatst over iemand die huizen fotografeert voordat iemand verhuist. Ik zit in de fase van verhuizen, de voorfase: veel opruimen. Toen ik dat destijds las, dacht ik ja, dat is leuk, om mee te nemen voor “later”. Maar nu ben ik een zolder aan het opruimen en veel aan het weg doen, waarvan ik ooit dacht: voor later. Ik merk dat mijn kinderen anders in dat “voor later” dan staan, dan ikzelf. Heeft dat te maken met het vroeg verliezen van mijn vader? Dat ik iedere tastbare herinnering wil koesteren. Maar ook dat ik van alles van mezelf, mijn partner en kinderen bewaar, voor het geval dat ik die tastbare herinnering nodig heb?
En dan denk ik aan de mensen die huis en haard gedwongen en onverwachts moesten verlaten en geen enkele of misschien een enkele tastbare herinnering mee konden nemen. En ik zie het belachelijke van wat ik (en ik niet alleen) allemaal bewaard heb. Het is tijd van opruimen, niet alleen vanwege dat nieuwe huis, hoewel dat wel zorgt dat er geen excuus meer is. Herinneringen zitten in je hart, die neem je mee, altijd en overal. Ik weet wel dat een tastbaar “iets” de herinnering levendig houd. Ik ben zelf erg visueel ingesteld, en foto’s brengen mij opslag terug naar de plaats, en ik weet en voel de sfeer, ruik de geur, kan even daar zijn. Dus alle fotoboeken, en die zijn er nogal wat die gaan mee, en ik vind het heerlijk dat ik foto’s tegenwoordig digitaal heb. Soms even “terugbladeren” en mijmeren van wat toen was. Dus een afscheidshuisfotograaf. Ja dat kan, al staan op de vele foto’s die ik heb ons huis, van binnen en buiten, met Pasen, kerst en verjaardagen. Voor de verkoop zijn overzichtsfoto’s gemaakt. Dat alles is voor mij voldoende, om de herinneringen in mijn hart mee te nemen. En ik heb maar geen foto gemaakt van die aanhangwagen richting kringloop en stort….want ook pijnlijke herinneringen komen terug bij het zien van een foto. En een beetje pijn doet het wel, tastbare herinneringen weggooien.
