Ik vind het soms zo raar van mezelf, dat ik soms blij kan worden van iets simpels. Iets simpels als het zien van een bloeiende klaproos in de berm, een roos aan de rozenstruik, een vlinder, een vogel in de tuin. En anderzijds kan ik soms ook zo verdrietig worden van de dingen om mij heen, iemand die ziek is, ruzie, gemis. Maar af en toe ook van eigenlijk iets wat me niet direct raakt maar me toch verdrietig maakt. Het lezen van een emotioneel verhaal, zien van een emotionele film. En dan begrijp ik mezelf niet, wat maakt me verdrietig, wat eigenlijk niets direct met mij van doen heeft?
Ik denk dat beiden in balans zijn, mijn verdriet sleept me niet mee de afgrond in en ik loop ook niet als een blij guppy de wereld rond. Maar die blije kleine dingen (vogel, vlinder enz.) komen vaak op een moment dat het verdriet aanwezig is. Soms als verdriet heel dichtbij komt is het moeilijk de wondertjes binnen te laten.
Maar ik kan me verbazen hoe het mag werken in ons leven. Er is geen enkel leven dat over rozen gaat, dat alleen maar vreugde, blijdschap en geluk brengt. Vroeg of laat maken we allemaal vervelende dingen mee, moeten we afscheid nemen van mensen die ons lief zijn, zit het leven mee, zit het leven tegen. En geen enkel leven is alleen verdriet en tegenslag. Soms lijkt het wel zo en lukt het niet om de wondertjes te zien, die zorgen dat we kunnen relativeren, toch een glimlach op ons gezicht tovert. Soms hebben we anderen nodig die ons de wondertjes laten zien, ons weer wakker schudden. Dat zijn vaak de engelen op ons pad, mensen die er dan voor ons zijn.
Ik blijf me dankbaar verwonderen dat het zo loopt in ons leven, in voor- en tegenspoed. Noem het toeval, noem het een hogere macht, noem het zoals jij het wilt. Maar realiseer je af en toe hoe wonderlijk mooi het leven in elkaar zit en dat je zelf bij machte bent om het zo positief mogelijk te benaderen. Dat hoe groot de ellende waar je inzit ook is, er altijd kleine wondertjes zijn, die je laten glimlachen en er doorheen slepen.
Wondertje