Ik heb er niet zo veel mee, niet om naar te kijken en niet om te maken. Sterker, ik irriteer me er soms aan. Ik ben lid van een tijdschrift en die sturen mij een nieuwsbrief en dan kom ik bij filmpjes uit. Maar een filmpje kijken is heel anders dan een tekst lezen. Tekst kan ik een stuk dat ik niet leuk vind overslaan, als ik even mijn aandacht kwijt was terug lezen. En leukste van alles: ik kan mijn eigen beeld van het verhaal maken. Ik heb een rijke fantasie en bij ieder verhaal heb ik wel een beeld. En bij kijken van vlogs wordt dat stuk mijn ontnomen. Maar misschien heeft het te maken dat ik een fotomens ben en ik ben ook nooit een filmmens geweest. Onze trouwerij is alleen op foto vastgelegd, en toen er kinderen kwamen maakten we foto’s. kochten we een videocamera omdat iedereen zei dat dat zo leuk was, maar ik deed er niet zo veel mee. En ja het is wel grappig om op een filmpje die stapjes te zien en stemmetjes te horen. Maar als ik in een fotoboek kijk heb ik meer plezier. Ik weet (of denk nog te weten) hoe het was en geniet van de foto’s. En ook nu in het digitale tijdperk waarin mijn foto’s vooral digitaal blijven, kan ik door de mapjes heen bladeren en terugkijken. En dat vind ik leuk. Een filmpje, een vlog, ik haak vaak snel af. Ook als het een cursus filmpje is, waarin iets uitgelegd wordt, ergens lijkt het bij mij niet binnen te komen. Zo heb ik eens geprobeerd iets te haken, maar echt het lukt niet, terwijl als iemand naast me staat het voordoet, ja dan wel. Een vlog is niet aan mij besteed. En soms is dat lastig, want steeds vaker gaat een link naar een filmpje in plaats van een stuk tekst met wat leuke foto’s. En dan, dan kijk ik maar niet. Een vlog van mezelf maken, het schijnt eigenlijk wel echt te moeten: verhaal van mijn bedrijf door mezelf verteld, mijn elevator pitch. Ik roep nu hard dat ik dat echt niet ga doen, maar anderzijds, weet ik dat er wel meer dingen zijn waarvan ik dacht ze nooit te doen. Als het nu echt nodig blijkt om iets te bereiken wat ik wil bereiken, ga ik dan overstag? Nu zeg ik nog nee. Maar ik weet intussen ook, zeg nooit, nooit. En intussen denk ik dat ik een nog niet erkende afwijking heb. Dysvlogisch. Over tig aantal jaren zal daar op scholen echt wel aandacht voor komen, maar voor mij te laat ?
Is zij ook dysvlogisch?