Aangewakkerd..

Afgelopen jaar overleed een vriendin van mij. In de periode vooraf hadden we samen nog een afscheidsmoment. Een moment dat ik koester en waarvoor ik ongelooflijk dankbaar ben dat we die samen gehad hebben. Het moment heeft mij ook aan het denken gezet.
We kenden elkaar via een (of misschien de) NEI opleiding in Nijmegen. Beide in onze zoektocht naar onszelf, verwerking van verleden, wie ben ik, wat wil ik. Eerder dan zij maakte ik de overstap naar een andere opleiding, waar ik een weekendje zou doen, wat uiteindelijk 4 jaar werd en een diploma als Psychosociaal Counselor. Zij startte na mij en samen beleefden we intensieve periodes, weken in Frankrijk, lachen, huilen en brullen. Later heeft ze nog een traject bij mij gevolgd.
Tijdens ons afscheid haalden we herinneringen op en vertelden we hoe belangrijk we waren geweest voor elkaar.  Ik werd erg geraakt toen ze mij vertelde hoe belangrijk ik voor haar was geweest in dat proces. En eigenlijk hoe jammer dat ik er nog weinig mee doe. Want niet alleen betekende ik iets voor haar in het proces (en volgens haar ook vele anderen), maar ik vond het zo fijn om te doen, ik werd daar blij van. En eigenlijk min of meer door de rompslomp eromheen, een zaal vinden, voldoende mensen vinden die meededen, is het uit mijn leven weggeëbd.
En denkend aan dat gesprek en de verbinding die ik voel met haar, is het weer gaan stromen en dacht ik, ze heeft gelijk, ik wil er iets mee gaan doen.
Vanmorgen ben ik naar een zaaltje aan kijken, dat goed voelt, en het broeit en borrelt, en het gaat er komen. Ik broed iets uit van 6 avonden, om met een groepje mensen stil te staan bij: Wie Ben Ik.
Ook plan ik in diezelfde ruimte een ochtend familie-opstellingen in.
Informatie volgt nog.
Maar voor nu: Dank je wel lieve vriendin dat je dit weer in mij aangewakkerd hebt!