In een natuur fototijdschrift las ik iets dat ik erg herken. Ergens wordt een prachtige foto gemaakt en hop…(bijna) alle fotografen van Nederland erop af en maken daar ook een foto. En zo zie je op verschillende facebooksites veel dezelfde foto’s. Prachtig, en je beseft soms dat er veel moeite voor is gedaan, maar niet origineel, weinig creatief. De fotograaf die dit beschreef gaf aan dat hij zelf zelden meer dan 100 km reist om zijn foto’s te maken. Terwijl de horde die achter het perfecte plaatje aanjagen km’s maken, daar word je bang van.
Maar ik herken het, als ik zo’n mooi plaatje voorbij zie komen, dan heb ik ook iets van: dat wil ik ook maken. Wil je iets anders dan anderen laten zien, dan ga je dus ook iets anders doen. Maar dat is best lastig, creatief zijn. Ergens heb je (moet hier voor mezelf spreken) de wens om ooit die foto te maken, waar iedereen over praat, niet alleen in het dorp, maar in Brabant, in Nederland, in de wereld. Het is een illusie, dat weet ik. Maar mensen raken met mijn foto’s dat wil ik wel graag. En natuurlijk als afscheidsfotograaf en als fotograaf voor make a memory raak ik vaak mensen, dat is de herinnering die je vastlegt waarbij een emotie hoort, een intieme emotie, die raakt. En daar voel ik altijd veel dankbaarheid. Maar die fotografie bedoel ik hier nu niet.
Een foto die ik maak, en die viraal gaat, dat de mond van menigeen openvalt en iedereen denkt wauwww.
Valt mij op dat foto’s van bekende fotografen dat effect vaak hebben, terwijl als ik die foto zie denk ik ach… ik heb het idee dat wanneer zo’n fotograaf een hondendrol fotografeert iedereen dat ook roept, niet vanwege zijn foto, maar omdat hij het gemaakt heeft, het is zijn foto. Al schrijvend bedenk ik, wel origineel he, zo’n foto van een hondendrol..
De fotograaf van het artikel schreef echter nog een hele andere belangrijke les, eentje waar wik wel goed in ben. Je moet zelf blij en tevreden zijn met je foto. Je moet ze voor jezelf maken.
En echt, ik heb net mijn foto’s verwerkt van onze reis in Engeland, en ik zit blij te kijken, kan me terugplaatsen naar het moment en ik voel me gewoon blij. En ander mag ze lelijk vinden, niet goed, het doet me niets. Ik word gelukkig van het kijken naar mijn eigen foto’s, omdat ik die mooi vind, het me terugbrengt in de situatie waarin ik iets leuks beleefde.
En daar draait het om…..dus of je nu achter de hordes aanloopt om iets moois vast te leggen, of je blijft in je eigen tuin, als jij er maar gelukkig van wordt. En misschien, heel misschien gaat er nog wel eens eentje viraal!