Ken je dat zo’n zondag? Zo’n zondag die turbulent start omdat je bij het uitlaten van de honden (nog duf en amper wakker) ontdekt dat er een paard uitgebroken is. Dat je even bij jezelf afvraagt, wat moet ik daarmee? En dan besluit de politie te bellen, die redelijk snel komen en de eigenaren weten te traceren. Mijn verwondering dat wanneer de eigenaar er is, het paard daar blij heen holt. Gelukkig verder is er niets gebeurd.
Dan ga ik foto’s bij elkaar zoeken voor de “diapresentatie” voor de fotoclub in oktober. Ik had eerst bankjes in coronatijd, mijn afstudeertraject voor documentairefotografie. Dat was bedoeld voor de tentoonstelling die niet doorging door jawel corona. Intussen zijn er weer vele andere foto’s gemaakt en wil ik graag iets laten zien van mijn urbex reis naar Georgië. Kijken naar die beelden laten me mijmeren, urbex fotografie in een land waar de vervallenheid grotendeels ontstaan is doordat de Russen het land verlaten hebben, en intussen begint die week dat ik daar ben de oorlog in Oekraïne. Het geeft een dubbel gevoel. Ik ga naar de foto’s die ik in 2018 gemaakt heb in Tsjernobyl, maar ook foto’s van Kiev, ik was onder de indruk van deze mooie stad. Wat is daar nu nog van over? Ik kijk met andere ogen naar de foto’s maar nog altijd met mooie herinneringen aan die reis.
En intussen is het buiten grijs, regent het af en toe, past bij de sfeer.
Het is middag geworden, dadelijk naar verjaardag van een schoonzus die 82 wordt vandaag. En dat is bijzonder, helemaal bijzonder, zij is de oudste van 11, en alle 11 zijn er nog, Leeftijd 62-82 en dan er nog allemaal zijn, is bijzonder.
Dus dit is zo’n zondag, zo’n zondag dat dingen gebeuren die bijzonder zijn, en weer gewoon lijken (het paard staat gewoon weer in de wei, niets aan het handje) en dat alles zo gewoon lijkt maar tegelijkertijd allemaal zo bijzonder is.
(p.s. wanneer je op het woord Georgië klikt ga je naar de foto’s, dit geldt ook wanneer je klikt op Tsjernobyl. )
