Ik was altijd overtuigd dat je leven niet bepaald wordt door dat wat je overkomt maar hoe je daarmee omgaat.
Laatste dagen realiseerde ik me dat dat niet altijd zo is. Ik zit in een “mijmerstand” doordat ik een week vakantie had. Dan heb ik voor mezelf altijd reflectie momenten, waar sta, wat doe ik, klopt dat nog voor mij, wat wil ik. Daarnaast ben ik een jaar wijzer geworden, ook een momentje van stilstaan bij mijn leven. En vandaag is het de sterfdag van mijn vader.
Dat laatste komt nu ik ouder word in een ander perfectief te staan. 43 jaar geleden al weer. Tijd heelt de wonden en dat is ook zo. Maar deze periode (combi van vakantie, ouder worden, sterfdag) liet mij zien welke grote impact zijn jonge overlijden had op mij ( en ook de anderen om mij heen).
En in hoeverre klopt mijn overtuiging dat je leven bepaald wordt hoe je ermee omgaat, had ik keus? Had ik keus als 13 jarige hoe om te gaan met dit verlies en gestalte te geven aan de rest van mijn leven. Ergens wel, maar ook grote gedeelten niet. Omdat ik kind was op dat moment, afhankelijk van de zorg van mijn ouders. Ik ben overtuigd dat mijn leven anders gelopen was wanneer hij niet zo vroeg overleden was. Ik zeg niet beter of slechter, maar zeker anders. In mijn fantasie denk ik te weten hoe anders, een stabiele thuissituatie zou gezorgd hebben voor andere keuzes in mijn leven.
Ben ik er slechter van geworden. Nu, na zoveel jaren zeg ik nee, ik ben blij, tevreden en (meestal) gelukkig met waar ik sta, wat ik heb, wat ik doe. Toch is er een slechte periode in mijn leven geweest, dat waren eigen keuzes, bepaald door de omstandigheden. Ja misschien had ik andere keuzes kunnen maken, maar ik zag ze niet en ik had op dat moment niemand om mij heen die me die keuze mogelijkheden liet zien.
Vaak speel ik met gedachten om een boek te schrijven over mijn levensgebeurtenissen. Daar zullen veel grappige, leuke momenten instaan. Maar ook moeilijke, verdrietige en zelfs voor mij wanhopige momenten. Ik was jaren terug begonnen, ben gestopt heb het verwijderd. Wil en kan ik anderen confronteren met dat stuk wat ze niet van mij weten. Hoe gaan zij naar mij kijken? Zit hier de (oude) angst voor afwijzing. Wil ik zelf nog terug in dat moeras duiken en voelen wat ik toen voelde?
Soms denk ik signalen te zien die mij daartoe leiden, overlijdensberichten van mensen die een herinnering terug levend maken. En dan komt het boven: ik moet er iets mee.
Mijn vakantie en daarmee mijmerweek zit erop, terug naar de orde van de dag. Ik weet als ik straks stappen zet, dat het voor mensen om mij heen onverwachts is. Voor mij zelf is dat nooit, zaadjes worden vroeg gezaaid, en hebben een lange tijd nodig om tot groei te komen. Eénmaal groeiend, kan het snel gaan. Waar komt dat ineens vandaan? Het is (bij mij) nooit ineens, al lijkt dat vaak wel zo.
