Ik heb in het verleden mensen begeleid in re-integratietrajecten en heb me verwonderd over de extreme verschillen: mensen waarvoor ik bewondering had omdat ze ondanks hun omstandigheden er alles aan deden om werk te vinden. Vaak omdat ze beseften dat werk meer is dan alleen geld verdienen, maar dat het alles te maken heeft met zingeving, iets bijdragen aan de wereld. Maar ook mensen die de mazen van de wet kenden, profiteerden en het traject bij me liepen omdat dat nu eenmaal moest om het circus er omheen in stand te houden. Ik heb veel werkgevers meegemaakt, maak ze nu nog mee die fijn gemotiveerd personeel hadden, maar ook botsten met personeel omdat de spirit eruit was, en afscheid nemen de werkgever (veel) geld zou kosten.
Afgelopen tijd kwam het rapport van Borstlap voorbij, en ik vroeg me af, stel dat erin had gestaan: arbeidsrelaties bestaan niet meer, iedereen wordt zzp-er, wat zou er gebeuren?
In mijn ideale denkbeeld, zou iedereen dat doen dan waar hij/zij blij van wordt. Solliciteer je jaarlijks weer op de zelfde klus als deze je beviel, en zorg je dat je niet aansukkelt, maar alert blijft, de spirit erin. Als opdrachtgever zorg je dat je aantrekkelijk bent en blijft. Maar als het niet lukt samen, kost het je geen handen vol geld, maar ga je vrij en blij uit elkaar. Je onderhandelt met elkaar over de beloning, niet alleen geld, maar ook over studies, werktijden. Als je jonger bent kies je voor het één, wanneer je wat ouder bent voor het ander, en nog wat ouder weer wat anders. Je blijft niet hangen bij een werkgever omdat je nu eenmaal zoveel jaar daar zit, of misschien nog maar zoveel jaar moet, maar omdat je dat beide graag wil. En alles uiteraard in mijn droombeeld: in goed harmonieus overleg. En intussen zorg je zelf voor het vangnet voor als je eens ziek bent, serieus langer ziek bent, voor je pensioen en je vakantie.
Ik besef dat dit niet kan, er partijen zijn voor wie dit niet weggelegd is, maar ik blijf hopen, dromen voor een Nederland waarin we werken omdat we het leuk vinden, graag doen, wat dat dan ook is. En niet onze tijd uitzitten, tot 17.00 uur, tot het weekend, tot de vakantie, tot ons pensioen. Maar ook dat de werkgever niet de rekening betaalt voor de werknemer die zijn onvrede bij de werkgever legt en niet zijn eigen verantwoordelijkheid neemt. En dat ons sociaal stelsel er is voor hen die het echt nodig hebben, niet anders kunnen.
En ik weet dromen zijn bedrog….maar uitkomen doen ze toch… zou het mogelijk zijn?
