Als kind was ik al gek op ruïnes, en dat ben ik nog steeds. Het fascineert me enorm. Wanneer ik zo’n half afgebroken huis zie, dan moet ik stoppen het bezoeken. En dan word ik bevangen door rollo coaster van emoties. Want ik zie van alles en maak daar mijn verhaal van. Je treft (vooral in het buitenland) van die huizen waar nog een deel van het meubilair staat. Je ziet daar een tafel, een stoel een bed. Behang, gekleurde muren, kapotte dingen. En ik vraag me dan af, wat is er toch allemaal gebeurd in dit huis? Was er liefde, was er verdriet, en het antwoord is dan simpel weg ja. Want er is geen huishouden waar geen liefde voorkomt, waar geen verdriet was. Maar hoe hevig was dat dan? Zwaar ziekte bed? Moord? Kinderen die geboren werden. Die gelukkig waren, of soms ook ongelukkig. Vond er misbruik plaats, mishandeling? In mijn fantasie maak ik mijn verhaal over dat huis. Hoeveel generaties hebben er gewoond. Liefst maak ik ook foto’s die de sfeer vastleggen. Maar het is de sfeer van verval, van vergane glorie. Maar ik zie er meer in. Het kan me echt raken zo’n huis, met een geschiedenis die ik niet ken, maar die ik wel invul. Het maakt me soms wat weemoedig als ik zie hoe snel een paar grote bulldozers een eind maken aan dat huis. Het voelt bijna respectloos naar dat huis. Maar natuurlijk moet er plaats gemaakt worden voor iets nieuws. Mooier of beter, dat zal wel de bedoeling zijn. De oud bewoners hebben ongetwijfeld afscheid genomen. In buitenland zie je vaak nieuwe huis naar het vergane huis tevoorschijn komen en wordt het oude huis bewoont door (on-)gedierte en onkruid.
Foto’s maken van die huizen voelt voor mij als bijna iets wat niet mag. Blieken in het verleden van anderen. Maar zoals in het begin aan gegeven ik kan het niet laten. En door mijn foto’s leeft het voort, door mijn fantasie komt het huis weer even tot leven.
