Ik ben nogal een gretig iemand. Ik slurp informatie op, kijk of ik er iets mee kan, laat het weer gaan of doe er iets mee, nu of misschien later. Coronatijd geeft me daarin ongekende mogelijkheden. Het startte allemaal wat langzaam op, maar op enig moment werd ik overspoeld door online Webinars, trainingen, cursussen en vergaderingen. Ik vond het heerlijk, op allerlei vakgebieden is wel iets te volgen. Fotografie…de een na de ander verscheen. Politiek, alles kwam online. Het grote voordeel: ik hoefde niet meer te reizen. Als iets me minder interesseerde ging intussen iets anders doen en luisterde met één oor mee. Vergaderingen online, heeft zo zijn voor- en nadelen, er zijn erbij waarvan ik nu denk, dat gaan we niet meer anders doen. Ook de fotoclub wat een avond uit was, komt online. Fijn om activiteiten toch door te kunnen laten gaan.
Intussen zit mijn mailbox iedere dag vol met dingen die ik online kan volgen. Via zoom, teams, google, facebook. Even een overleg hier, een overleg daar. Gesprekken die plaats moeten vinden, gaan online. Ik wil nog steeds van alles volgen, want ik vind het interessant. En eerlijk is eerlijk er zitten vele goede tussen, maar ook veel bagger, waarbij de onderliggende boodschap om iets te kopen de boventoon voert. Na een hele dag voor de computer te hebben gezeten, online vergaderd, wil ik s avonds even niets, vergeet ik dat Webinar, die bijeenkomst. Dat voelt soms als anderen te kort doen.
Ik kan niet ander concluderen dat ik online-moe ben.
En hoewel ik de mogelijkheden zie voor de toekomst, het heeft echt voordelen, ben ik het voor nu even moe. Ik wil niet meer een Webinar volgen, hoe interessant ook, ik wil niet meer online bij elkaar komen. Ik ben meer dan verzadigd.
En natuurlijk besef ik dat we op dit moment nog geen andere keus hebben. En weet ik ook dat dit een luxe probleem is t.o.v. waar andere mensen last van hebben gekregen door de corona-tijdperk.
Maar de constatering dat ik online-moe ben betekent een pas op de plaats. Selecteren in wat ik echt graag wil volgen, wat ik misschien wel bij moet wonen, maar vooral ook om nee te zeggen, nee te zeggen voor en tegen mezelf. Ik hoef net alles te zien, bij te wonen, te weten. Niet alles wat te zien is, is een verrijking voor mij. Gelukkig dienen zich lente perikelen aan, is het langer licht, en is het makkelijker om s avonds nog een rondje te wandelen, in het weekend een grotere ronde. En tijd te nemen om te selecteren, wat wil ik echt bij wonen, wat heeft toegevoegde waarde voor mij? De krenten uit de pap van al het aanbod halen.
