Grens

Als kind vond ik grenzen wel spannend, we woonden in zuiden van het land en we gingen wel eens naar België. Paspoorten laten zien, een douanier die ons streng aan keek, en opgelucht gingen we verder. Toen ik wat ouder was gingen we naar Oostenrijk, meer grenzen passeren, en het was spannend, al wist ik niet zo goed waarom.
Ooit ging ik met een bus naar Joegoslavië, nog strengere controles, zo ook eens een busreis naar Praag. Koffers uit de bus, uren stonden we daar.
Intussen was ik er aan gewend: geen grenscontroles meer, ik woon een km of 3 van de grens, en reed net zo makkelijk van Nederland naar Belgie, als binnen Nederland van de ene naar de andere provincie. Boodschappen doen in Belgie,  vriendinnen bezoek., fietsen, wandelen.  Er was een grens, maar geen controles en er waren verschillen tussen de bewoners voor en na de grens. Maar het was juist zo fijn daarvan te genieten. In onze fotoclub in Nederland, Belgische en Nederlandse leden. Op fotoschool in Belgie, Nederlandse en Belgische cursisten.  Geen Guldens meer omwisselen naar Franken, maar overal hetzelfde geld.
En als je ging vliegen, ja dan waren er wel strenge controles, door gebeurtenissen van laatste jaren steeds meer en strenger.
En toen, toen kwam er een virus die letterlijk zorgde dat er barricaden tussen de grenzen kwamen, elkaar bezoeken onmogelijk, boodschappen doen in de winkel waar je wekelijks kwam, onmogelijk. Op bezoek bij die vriend of vriendin, onmogelijk. Werken kan nog, met speciale papieren. En vliegen, vliegen kan niet meer.

Wanneer je me nu gevraagd had, zo’n 4 maanden geleden of die grenzen ooit dicht zouden gaan dan had ik je waarschijnlijk vreemd aangekeken, hoe kom je bij zo’n vraag?
Ja die euro, nou ja, daar gaan wel eens geruchten over.  Maar grenzen dicht?  Nee.

En toch is dat gebeurd. Gelukkig kunnen we elkaar online zien en spreken. Er zijn verschillen in wat zij al mogen, wat wij mogen.  Maar verschillen waren er altijd nog, ondanks dat er geen grenscontroles meer waren.
We komen niet in verzet. We accepteren de maatregelen, ondanks het effect op ons sociaal leven, op onze economie. Omdat we weten dat dergelijke besluiten in deze omstandigheden genomen moeten worden. Of het de juiste besluiten zijn, zullen we pas later, veel later, of misschien nooit weten.
We hebben allemaal dezelfde droom en hoop: dat het maar snel voorbij mag zijn en onze grenzen weer open, en nog veel meer andere dingen die nu niet mogen/kunnen weer wel mogen en kunnen. Dat we weer grenzeloos op bezoek kunnen bij elkaar.