Mijn telefoon gaat en ik zie Make a Memory op het scherm verschijnen. Meteen ga ik in gedachten mijn agenda af, heb ik ruimte? Want ik weet dat wanneer zij bellen ik gevraagd word om ergens foto’s te maken. Niet zomaar foto’s maar speciale van overleden kinderen, overleden, al voor de geboorte of erna, kan van 23 weken tot 18 jaar.
Ik neem op en of ik morgen kan, ja ik kan. In systeem kan ik dan de gegevens vinden.
De volgende ochtend, ik pak mijn spullen, fototoestel uiteraard, maar ook gegevens en contact formulier voor Make a Memory.
Wanneer ik bij mijn auto kom zie ik een wit veertje op de natte auto. Een engelen veertje, een kadootje uit het universum. Het is heerlijk rustig op de weg. Ik luister naar muziek en rijd op mijn gemak richting ziekenhuis. Ik denk terug aan de laatste keer dat ik fotografeerde, vorige week bij een jong stel thuis. Anders dan in het ziekenhuis, de sfeer, maar voor mij als fotograaf het licht, de achtergrond. Bij het ziekenhuis aangekomen haal ik even diep adem, neem een slokje water en ga het ziekenhuis doolhof in. Het is nu erg rustig, en verbaas me dan altijd voer de vele gangen, kamers, zit ik goed?
Ik kom op de afdeling, ik vind in eerste instantie geen verpleging, dus ik ga op zoek. De verpleegkundige brengt me naar de kamer en vertrekt. Dit is vaak anders, vaak blijft de verpleegkundige erbij en assisteert mij. Weet beter dan ik wat er met de kleine baby kan. Stil geborenen worden vaak in water bewaard, de watermethode. Klinkt cru, maar dan blijven ze langer mooi.
Dit stel had de baby daar al uitgehaald, ze vonden het een vissenkom en helemaal niets. Daar hoefden ze geen foto’s van.
Ik stel me voor, leg wat uit, niets moet, alles mag. Zij mogen ook inbreng geven wat ze willen, graag zelfs. En zoals ik bij andere keren ervaren heb wordt ik ook nu geraakt door enerzijds het verdriet, anderzijds de trots. De enorme liefde en tederheid hoe ze met het kindje en elkaar omgaan. Tranen staan in mijn ogen, het raakt me in mijn ziel.
Kort ben ik op een heel intiem moment in het leven van dit gezin. Ik leg ze vast op de foto terwijl ze enorm kwetsbaar zijn. Er stroom dankbaarheid door me heen, dat ik dit mag doen. Ik ben aanwezig, probeer ook afwezig te zijn. Regelmatig ontstaat door mijn aanwezigheid een afscheidsritueel. Vasthouden, knuffelen, maar ook in een mandje of kistje leggen.
Ik krijg wel eens een melding waarbij gezegd wordt: de ouders hoeven niet zo nodig foto’s maar hebben toch ingestemd. Ik ben dan zo blij als ik zie dat ze er toch voor gaan en er iets moois ontstaat binnen hun verdriet.
Wanneer ik klaar ben met de foto’s maken, trek ik me terug uit hun bubbel. Rijd ik rustig naar huis met vragen, waarom toch, en er komt geen antwoord, maar ook vervuld door wat ik gezien heb aan liefde, tederheid.
Thuis bewerk ik de foto’s vaak dezelfde dag, maak keuzes, zet ze in het systeem. Mijn taak zit erop. Op kantoor doen ze de rest. Ik ben een anonieme fotograaf op dat moment, maar ik weet dat de ouders blij zullen zijn dat ze de keus van foto’s gemaakt hebben. En ik, ik ben blij met de bijdrage die ik kan leveren, en besef op dat moment als geen ander: tel je zegeningen, pluk de dag. Maar ik weet ook dat mensen veerkrachtig zijn en ook deze ouders, ondanks hun verdriet hun weg weer zullen vinden.
Wil je het werk van Make a Memory steunen, kijk op de website https://www.makeamemory.nl
Prachtig dat je dit doet. Betekent zoveel voor die ouders.
Mooi dat je dit doet!