Waar/wanneer zit de les

Naar aanleiding van mijn vorige blog, waarin ik vertelde over het breken van mijn arm, mailde één van mijn lezers: ik ben benieuwd naar je lessen die je geleerd hebt als dit voorbij is.
Regelmatig tijdens mijn 3-weekse gipsperiode vroeg ik het me af, wat wil dit mij vertellen. Mijn leven ging gewoon door. Lieve huisgenoten die zonder morren mij brachten waar ik wilde zijn en namen diverse klussen van mij over. Soms overviel me een gevoel van wat nu? Weer lezen? TV kijken? Ik miste het wandelen met de hond(en). Ik probeerde het in het begin uit, samen de hond uit laten. Maar daar kreeg ik spijt van, het is dodelijk vermoeiend om zo te gaan wandelen. Ik miste het koken maar op het laatst kon ik toch echt mijn eigen brood smeren.
Lessen…ach. Misschien wilde ik ze niet zien, misschien starten ze nu. Sinds gisteren is het gips eraf. En wederom een nieuwe wereld is voor me opengegaan. Ik weet nu dat het gips veiligheid bood. Nu heb ik nog veel pijn en moet langzaam oefenen. Een pijnlijke beweging is zo gemaakt. Sliep ik met het gips heerlijk, nu heb ik wakker gelegen, anders gaan liggen deed pijn. Het gips gaf me de identiteit “invalide” en hielden mensen rekening met me. Nu zouden ze meer rekening moeten houden maar het is niet zichtbaar. Goedbedoelde opmerkingen dat dit een opluchting en verbetering is:  niet dus.. Maar ook angstig, bang om de verkeerde beweging te maken, nog eens te vallen.
Maar wat was het heerlijk om zonder plastic zak weer onder de douche te mogen staan. Mezelf te kunnen verplaatsen en straks voorzichtig koken, hoewel ik het nog niet zelf heb kunnen inkopen.

Ik denk dat de lessen tijdens deze periode liggen. Denken dat je er bent, en dan  vast lopen. Nu moeten vragen om dingen terwijl het niet meer zichtbaar is dat ik het niet kan. Eigen grenzen stellen en verleggen. Grenzen aangeven.  Maar ook genieten van de dingen die zo gewoon leken maar het niet altijd zijn. Nu ben ik daar extra bewust van. En ik weet ook dat weer langzaam wegsijpelt.
Dankbaar voor de mensen om mij heen die me door deze weken heen hielpen, letterlijk en figuurlijk.
Dankbaar bij de wetenschap dat ook dit maar tijdelijk is en dat dit voorbij gaat.  Hoewel ik het me nu nog niet voor kan stellen, het moment komt weer dat ik onbevangen met de hond ga wandelen.

Het een periode die ik niet snel zal vergeten en hoewel nog niet helemaal duidelijk waarom en waarvoor mij toch ook weer wakker geschud heeft. Ik weet dat er mensen in mijn omgeving zijn die deze periode ook niet snel vergeten…misschien wel om een andere dan ik…