Voor mijn doen is het lang geleden dat ik een blog schreef. Soms ben ik de inspiratie kwijt gewoon omdat ik wat grieperig ben en de energie niet heb. Soms omdat ik wel inspiratie heb, maar ik niet vind dat ik die tekst moet delen op het www. het is te persoonlijk van anderen. Persoonlijk van mezelf vind ik niet erg, behalve dat er lezers zijn die hun eigen conclusies trekken. Dat wat ik schrijf interpreteren dat het iets van mij is en trekken conclusies daaruit over hoe het met mij gaat. Terwijl ik soms geïnspireerd wordt door de dingen om mij heen, door verhalen om mij heen die me wel raken maar tegelijkertijd niets met mij te maken hebben. Nu denk ik of probeer ik te denken: ach wat maakt het mij uit, mensen die mij echt kennen weten beter. Mensen die denken dat ze aan de hand van mijn facebook en blogs denken te weten hoe het met me gaat en daarom maar niet meer informeren, het zij zo.
Maar schijven over een gebeurtenis met anderen betrokkenen, waarin die ander zich zou kunnen herkennen, dat wil ik voorkomen. Als je de ander kent, dan kun je natuurlijk om toestemming vragen, maar als je ander niet kent houdt die mogelijkheid op.
Zo deed ik onlangs mee aan Tilburg in dialoog. Eerst nog een avond meegedaan om de techniek weer op te frissen en daarna een tafel begeleid. Wat ik fantastisch vind aan de methode is dat mensen heel snel vertrouwd zijn, open zijn en op een kwetsbare manier hun ervaring, hun dromen vertellen. En dat terwijl je alleen maar elkaars voornaam weet. Geen achternaam, je weet niet wat iemand voor werk doet, hoe zijn relatie is, of er kinderen zijn. Alle uiterlijkheden in het dagelijks leven soms zo belangrijk om als identiteit dat allemaal snel kenbaar te maken, zijn niet nodig. Er wordt met respect naar elkaar geluisterd, er worden ervaringen gesproken die mensen soms nog niet eerder gedeeld hebben. Zo waardevol wat er gebeurt, daar zou ik hele blogs over vol kunnen schrijven, en ook wat het met mij doet. Maar voor ik het weet leg je andermans ziel en zaligheid in mijn blog en dat kan niet de bedoeling zijn, zelfs al probeer ik het nog zo discreet mogelijk te schrijven.
En daardoor blijf ik dan een langere periode blogloos Maar ik kan het ook niet laten. Schrijven doe ik niet voor de ander, doe ik voor mezelf. Omdat ik dan woorden kan geven aan dat wat binnen in mij borrelt en naar buiten moet komen door er woorden aan te geven. Soms komt het op het www, soms blijft het voor mezelf.
Bomen bloggen ook, geven de wind hun verhalen mee!