Ik had een administratiekantoor en ik dacht dat ik de beste was. Waarom? Iedere nieuwe klant vertelde wat een ellende het was bij het vorige kantoor waar hij/zij vandaan kwam. En was zo blij met mij. Dus ik moest wel de beste zijn, over anderen hoorde ik alleen slechte verhalen. Wat ik voor het gemak maar vergat was dat degene die tevreden waren natuurlijk niet weg gingen. Het was absoluut goed voor mijn zelfvertrouwen.
Gisteren postte ik op fb dat ik zo’n bijzondere uitvaart meegemaakt had. Ik was als afscheidsfotograaf aanwezig. En ik realiseerde me al tijdens het schrijven van dat bericht dat alle uitvaarten bijzonder zijn. Want het is het afscheid van die ene unieke persoon die gestorven is. En of het nu mijn smaak is of niet, het is altijd een bijzondere uitvaart, geen enkele uitvaart is hetzelfde. Maar voor mij voelt het speciaal bijzonder. Anders als bij het administratiekantoor is het niet dat ik de verhalen van ontevredenheid krijg. Het is iets veel, ik zou bijna zeggen meer, want ik word toegelaten bij intieme ceremonies, die maar één keer plaats vinden. Mensen zijn kwetsbaar in hun verdriet en vertrouwen op jou. Vertrouwen dat jij het afscheid goed vastlegt. En je bent aanwezig, maakt foto’s en probeert onzichtbaar te zijn. Of soms juist even zichtbaar omdat er toch een helpende hand nodig is. Je kijkt naar de familie en ziet de onderlinge gevoeligheden. Maar je laat niet merken dat je dat gezien hebt. Je bent getuige, zonder oordeel, zonder actie. Maar dat wat je ziet leg je vast, voor de herinnering. Foto’s maken op uitvaarten is nog geen gemeengoed. Op bruiloften wel, daar wordt veel geld neergeteld voor de perfecte reportage. Ik vind het fijn om foto’s te maken van dat wat niet voorspelbaar is. Natuurlijk is er een draaiboek van een uitvaart. Maar ik moet het doen met het licht dat er is, geen lampen, geen flits. Met de omgeving zoals die is, niets opzij zetten, geen verbouwingen. En de momenten zijn kort, in een flits is het voorbij. Ik zie emoties maar ik moet mezelf daarin niet verliezen, niet meevoelen zodat mijn tranen mee vloeien, maar toch empathisch zijn.
Het is zo bijzonder om dit te mogen doen, daar heb ik eigenlijk geen woorden voor. Ik hoop en weet dat steeds meer mensen de waarde zien van de aanwezigheid van een fotograaf op een afscheidsviering.
Mooi geschreven!