In welke branche je je ook bevindt, er zijn altijd beroepsverenigingen waarbij je je aan kunt sluiten. Toen ik net als therapeut begon was het bijna van levensbelang om je daar aan te sluiten, en dat betekende dat je een opleiding gevolgd moest hebben die erkend was. Dus die opleiding moest zich eerst in bochten wringen om erkend te zijn. Ik dacht dat het van levensbelang was, omdat aangesloten bij de juiste beroepsvereniging zorgde dat de zorgverzekering jouw consulten vergoed werden. De zorgverzekering moest iets doen om de “charlatans” te weren en dachten dat zo gevonden te hebben. Ik heb rond mogen kijken bij de organisatie die opleidingen erkende, ik heb rond mogen kijken bij beroepsverenigingen. En hoewel intenties goed waren…….eigenlijk stelde het niets voor en slimme charlatans konden ook zorgen dat ze erkend waren. Zelf mocht ik ervaren dat het feit dat consulten vergoed werden ook niet alles was. Alleen mensen met een aanvullende verzekering kregen dat vergoed, en wanneer je het financieel moeilijk hebt, heb je geen aanvullende verzekering. Belgische klanten kregen het nooit vergoed. En de mensen die het niet vergoed kregen bleken vaak veel gemotiveerder dan degenen die het wel vergoed kregen. Ik moest aan eisen voldoen die niets met mijn vak te maken hadden. Ik ben uitgestapt en heb daar niets onder geleden. Ik heb het intussen over zo’n 10 jaar geleden, misschien is het veranderd.
Ik heb beroepsverenigingen gekend toen ik een administratiekantoor had. Dat is makkelijker dan therapeuten, want je vraagt naar diploma’s die redelijk uniform zijn, kennis die meetbaar is. Niet zo’n wirwar als in therapeutenland. Geen erkenning nodig om zodat je klanten vergoedingen krijgen. Wel een soort kwaliteitskenmerk, maar ook dat zei niet altijd alles. Bijscholing voor de laatste met name fiscale wijzigen, ja die waren daar wel van levensbelang en tegen korting te volgen.
En nu als afscheidsfotograaf kom ik het zelfde tegen. Mijn onzekerheid zorgt dat ik ga onderzoeken. En net zoals er nog niet heel veel gebruik gemaakt wordt (slechts 2% van de uitvaarten) zijn er nog niet zo veel beroepsverenigingen, en die er zijn hebben ook niet zo heel veel leden. Het jaargeld is redelijk voor iemand als ik, die het als bijberoep doet, maar niet onoverkomelijk. Word ik serieuzer genomen als ik aangesloten ben, levert dat meer klandizie op? Bijeenkomsten om eens te sparren met beroepsgenoten, dat vind ik wel fijn. Weten dat ik vervanging heb als ik een keer niet kan, is prettig, maar er zijn echt nog meer fotografen die dat willen, dan uitvaarten waar gefotografeerd wordt. Er wordt aangegeven: kwaliteit…maar juist bij fotografie merk ik dat het ook een kwestie van smaak en stijl is. En gelijkgestemden vinden is niet zo heel moeilijk. Maar als mens wil je graag ergens bij horen, niet alleen staan, en daar is een beroepsvereniging geschikt voor, mits je niet te veel aan je eigen ideeën, waarden en normen concessies moet doen. Ik zoek nog even, de kans is groot dat ik “gewoon” in mijn uppie verder ga. En ik weet ik de keus om aan te sluiten zeker niet vanuit onzekerheid moet doen!
