Hulpvaardig

Degenen die mij op facebook volgen (https://www.facebook.com/dianakors1965 ) hebben wel iets meegekregen van mijn vakantie van afgelopen periode. Deze was heerlijk in het fantastische Ierland maar we maakten ook een pechsituatie mee. Pech onderweg in een vreemd land, vreemde auto….alles is uiteindelijk goed gekomen.
Wat me echter het meeste bij is gebleven van dit incident was de hulpvaardigheid van mensen. De een stopte en ging hulp zoeken, de ander reed door maar kwam terug om te kijken wat hij voor ons kon doen. Degene die geen hulp kon vinden gaf ons een telefoonnummer waar we zelf hulp konden vinden. Uiteindelijk stonden we met camper bij een garage, en daar mochten we overnachten, als het nodig was kon ook stroom geregeld worden.  Ik realiseerde me dat we zonder de belangeloze hulp van deze mensen daar veel langer hadden gestaan. Door het incident hadden we een paar leuke contacten opgedaan. Contacten voor dat moment, we weten geen namen, dus het blijft bij dat wat het voor dat moment was.
En daarna vroeg ik me af, zou dat in Nederland ook zo zijn gegaan? Zou ik zelf zo met anderen omgaan? Is hulpvaardigheid zo vanzelfsprekend? Of schrikken we ervan weg? Door negatieve verhalen waarbij het mis ging dat de één de ander hielp.  Of zit het soms nog dieper in ons zelf en zijn we bang om te helpen om het niet goed te doen, niet goed genoeg, angst om afgewezen te worden?
Ik weet niet of het in Ierland anders is dan hier in Nederland. Ik weet wel dat de Ieren die voor ons  stopten iedereen die voorbij gesjeesd kwam kenden en zwaaiden.  Dat geeft een veilig gevoel, er gebeurt niets dat niet gezien wordt.  Soms zie ik hier wel eens iemand lang de weg, staat dan met zijn mobieltje en dan denk ik, ach die komt er wel, wat gebeurt er als ik stop?  Maar of die persoon er wel komt weet ik niet.  Anderzijds kennen we  toch ook de momenten dat we wel iemand hielpen, of geholpen werden. Iets vergeten in de winkel? Iets laten vallen? Ik denk dat onze spontane reactie is: helpen. En ik weet nu uit ervaring hoe fijn en belangrijk het is om door voorbijgangers geholpen te worden. En ik hoop dat het voor jou en mij, net zo normaal is als ik het bij de Ieren ervaren heb. Dat we ons niet laten weerhouden door angsten die meestal alleen maar door onze gedachten gemaakt worden, beïnvloed door mindere ervaringen of gevoed door media. Tijd terug kwam op facebook steeds dat verhaal voorbij over een kind in een babystoeltje langs de weg, een valstrik door criminelen.  Wanneer ik dan iets zie langs de weg, denk ik ook nog wel een keer na of ik zal stoppen of doorrijden. En toch hoop ik dat we onze hulpvaardigheid daardoor niet kwijtraken. Ik weet dat de Ieren deze blog niet lezen, dus ze bedanken via deze weg, dat gaat niet. Maar mij hebben ze niet alleen letterlijk geholpen, maar ook geholpen om mijn hulpverleners blik weer eens te verversen en de verbreden!