willen, moeten en toch…

Ik kan het niet, ik krijg het niet voor elkaar. Ik wil dingen bereiken maar dat lukt niet altijd zoals ik het wil. En dat geldt op vele vlakken. Ik wil zo graag meer tijd doorbrengen met mijn zus. Ik wil zo graag vaker een dagje naar de sauna.  Ik wil graag een perfecte echtgenoot en moeder zijn.  Het valt mee, want een perfecte huisvrouw hoef ik voor mezelf niet te zijn. Maar ik wil wel graag het op mijn werk goed doen, niet alleen voor mezelf, maar liefst voor alle collega’s.  Ik wil vrijwilligers werk doen en ga aan de slag als uitvaartspreker. En ik wil dat uiteraard erg goed doen. Ik wil ook graag iets doen voor het project van mijn vriendin in Egypte. Ik ben bij een koor en zou graag  echt goed willen zingen,  maar ik denk dat dat een illusie is.  Ik wil ook goed voor mezelf zorgen, gezond eten, sporten en vooral niet aankomen in gewicht. En ja dan wil ik ook nog foto’s maken want dat maakt me gelukig en schrijven kan ik ook niet laten.
En altijd vraag ik mezelf af of ik wel genoeg doe. Moet ik niet meer of beter. Haal ik wel uit het leven wat erin zit? Want dat is voor mij belangrijk. Eruit halen wat erin zit.
Soms moet ik ook dingen. En dat is wel raar, want ik heb een hekel aan moeten.  Maar soms kom ik in een modus dat ik niet doe wat goed is voor me. Het is me een raadsel hoe ik daarin weg kan zakken, want doordat het goed is voor me, weet ik dat het zorgt dat ik me beter/lekkerder voel. En toch gebeurt het me soms en dan moet ik me herpakken door te moeten.

Soms moet ik toch echt van mezelf die wandeling maken, omdat ik weet van mezelf dat mezelf zo happy voel wanneer ik weer in dat bos loop, zeker als ik dan ook nog een foto kan maken die me een geluksgevoel bezorgd.
Soms moet ik mezelf dwingen om gezond te eten/koken om weer opnieuw te ervaren dat dat lekker is en dat ik me daar veel beter door voel.

En zo loopt moeten en willen door elkaar. En besef ik dat ik wel heel veel kan willen maar dat er grenzen zijn. Grenzen in tijd, grenzen in mijn energie.

En dan denk ik: mens maak het niet zo ingewikkeld, geen mens snapt nog wat je hier allemaal schrijft. Hete is zoals het is, en het komt zoals het komt. Een dat heeft 24 uur, niet meer en niet minder.  Wat je ook wilt of wat je ook moet, het leven laat zich maar gedeeltelijk bepalen. Want soms, soms dan denk ik dat ik alles op de rit heb, dat het klopt. En dan gebeurt er iets waardoor het weer onderuit gaat. En dat is echt niet altijd negatief, soms zelf het tegenovergestelde:
Zo word ik komende zomer oma. Dat gaat vast van alles door elkaar schoppen, maar ik geloof niet dat ik dat erg vind. En dat ik heel veel wil met ons kleinkind!