Ik volg via facebook en mijn mail de omdenkers van omdenken. Het heeft vaak een aha-momentje, soms een “kan ik niets mee moment”en meestal met een glimlach. Het kan soms zo simpel zijn om eens er anders tegenaan te kijken. Het gek denken ken ik ook. Nee, niet gekdenken, maar jezelf gek denken. Misschien vind je piekeren een beter woord, zelf houd ik meer van jezelf gek denken. Denken over zaken waar je geen antwoord op krijgt. Waarom dit, waarom dat, waarom ik? Of je zelf gek denken met dingen die misschien zouden kunnen gebeuren. Waarbij je eigen fantasie je nog dieper de put in helpt. Dan heb je soms weer een omdenker nodig omdat te stoppen. Of iemand die je denkbeeldig schop onder je kont geeft. Maar je kunt jezelf ook gek denken terwijl veel positief is om je heen. Je kunt dan gaan denken dat je dat niet verdiend hebt. Waarom is iedereen zo aardig tegen mij, ik ben toch helemaal niet lief. Ellende overkomt ons allemaal vroeg of laat, in meer of mindere mate. Het leven is niet 100% leuk, de pieken en dalen horen erbij. En hoe jezelf uiteindelijk ook wel of niet gek denkt, het gaat om de actie, wat ga je doen. Blijf je denken of….Want dat is waar ik in geloof, dat wat je overkomt heb je lang niet altijd in de hand, maar hoe je ermee omgaat, dat wel, dat is een keus die je hebt. Uit het jezelf gek denken stappen, door omdenkers te lezen of iemand die je eens een spiegel voorhoud. Het is soms lastig. Grappig is dat juist vaak mensen “met de grootste” ellende daar toe in staat zijn. Ergens een kracht vinden om zichzelf (en anderen) niet gek te maken, maar stappen te zetten.
