Vrije geest, in het keurslijf of een mix?

Een van mijn grote hobby’s, en intussen ook bijberoep is fotografie. Daar kom ik een worsteling met mezelf tegen.  Ik word gelukkig als ik met mijn toestel rondloop in de natuur en maak foto’s van wat ik zie. En als ik thuiskom, zit ik blij voor de laptop met mijn foto’s, als ik zie wat ik in het bos voelde en of de foto perfect is, recht, scherp e.d. het boeit me niet.
Dat is ook de reden voor afscheidsfotografie, het is wat het is, niemand gaat poseren, geen extra pluutje voor het licht (wel voor de regen soms), en als ik thuis voor de laptop zit en ik dat ik de sfeer vastgelegd heb, de juiste momenten, en dan misschien niet helemaal perfect, dan voel ik me blij.
Als ik dan een fotoboek bij nabestaanden afgeleverd heb, en ik kom ze later nog eens tegen en ze vertellen me hoe blij ze zijn met de foto’s, dan heb ik bereikt wat ik wilde bereiken, ze zijn geraakt door de mooie/verdrietige momenten terug te zien op de foto’s.  En vaak helpt dat bij het rouwproces.
De straatfotografie, mensen op straat, niet wetend dat ze op de foto komen. Ze zijn in gedachten, bij, verdrietig. De sfeer van dat moment op de foto laten zien. Heerlijk. Iets vastleggen vanuit een standpunt wat (bijna) niemand doet, dat is een uitdaging.

Wanneer ik dan bij een fotoclub of cursus ben, dan ontstaat de worsteling. Enerzijds de uitdaging foto’s maken die ik nooit eerder deed, laatste jaar vooral met modellen.  Ik heb daar veel van geleerd, maar ik merk dat ik het dan leuker vind er omheen te fotograferen, de mensen die verbaast kijken: wat gebeurd daar….?  De fotografen die in idiote houdingen hun best doen het model er leuk op te krijgen.

En als dan een fotobespreking komt…de opdracht het model goed op de foto, volgens de regels, oei daar scoor ik niet goed.
Of met andere opdrachten, scherp, recht, uhh, owja had ik niet opgelet.
Ik houd dan wel van challenges waarbij mijn geest de vrije loop mag gaan, invullen zoals ik het wil, maar soms blokt het mij ook, komt er geen idee boven gesprongen en komt een gevoel van frustratie boven drijven.

En mijn worsteling: volg ik mijn gevoel, de vrije geest die foto’s wil maken zoals ik dat wil, zoals ik het voel of denk te zien. Die mij een blij gevoel bezorgen, Of wil ik in het keurslijf en goed scoren voor de foto op de club of cursus. Een stemmetje zegt: stop dan me die club/cursus.
Ik kan de worsteling niet stoppen, want die club of cursus laten me ook uit mijn vrijegeest comfortzone komen, me ander dingen vast laten leggen, en ook bezig te zijn met techniek, wetten en regels, waardoor mijn foto’s anderen misschien toch nog iets meer raken. Het zorgt ervoor dat mijn “vrije geest” foto’s verbeteren. En ach, niet goed scoren….daar last van hebben betekent oude valkuilen: op zoek naar erkenning, bevestiging, waardering. Als ik me daar bewust van ben, komt het allemaal goed!

Bladwijzer de permalink.

3 reacties op Vrije geest, in het keurslijf of een mix?

  1. Ans zeggen:

    ?❤️?

  2. Loek Knippels zeggen:

    Mooi blog en zo helemaal Diana!
    Ik denk dat het vastleggen van emoties weleens jouw grootste KRACHT en INSPIRATIE zal worden.

    Bewondering dat je het ook al weer zolang volhoudt want je bent ook iemand die zich ergens in vastbijt, zicht erop heeft en weer loslaat.
    Deze keer dus niet: heeft de fotograaf in jou bezit van je genomen of word je nu geconfronteerd met de essentie van het leven: emoties.
    CHAPEAU, grote bewondering voor de fotograaf in jou.

    • Diana Kors zeggen:

      Hoi Loek, dank voor je bericht.
      Ik laat niet zo snel los, ik zit intussen ruim 33 jaar in het financiële vak, ik fotografeer al ruim 42 jaar, sinds zes jaar als afscheidsfotograaf. Ik maak zijsprongen omdat ik graag de uitdaging zoek. Het therapeutenvak, het was nooit mijn intentie om therapeut te worden, maar ik had er wel een klik mee en ik gebruik de vaardigheden steeds weer, zoals ik ook altijd nog opstellingen verzorg. Fijne is dat het niet mijn broodwinning is en ik mag en kan werken met degenen die op mijn pad komen. Afscheidsfotografie is ook een mix van veel wat ik tegenkwam, en een tegenhanger voor het financiële vak, zal nooit een fulltime beroep worden, ik wil graag op alle vlakken scherp blijven en dat is wat de schijnbare tegenstelling in mijn werk o.a. voor zorgt. De tegenstellingen zijn minder groot dan mensen vaak denken. Diversiteit maakt het leven boeiend! Groet, Diana

Laat een antwoord achter aan Ans Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *