vluchtelingen

Vluchtelingen ik vind het lastig. Als ik me voorstel hoe het moet zijn om te moeten vluchten voor je veiligheid, omdat het in jouw land gevaarlijk is, omdat er geen voedsel is. Het lijkt me vreselijk, je huis en haard verlaten, mensen die je dierbaar zijn achterlaten, onzekerheid tegemoet gaan. Niet weten wat je te wachten staat, niet weten waar je terecht komt, niet weten of je ooit nog terug zult gaan en niet weten of je mensen waarvan je houdt nog ooit zult zien. Hoe uitzichtloos moet het voor je zijn om die stap te nemen?
Anderzijds kan ik me voorstellen dat wanneer je in een klein dorp woont en er komt een azc met een bewoners aantal die vele malen groter is dan het bewonersaantal van je dorp, dat je niet blij bent. Dat je bang bent voor een invasie.  Want ergens weet je ook: grote groepen mensen, die bang zijn, niet mogen werken, niet weten wat hun te wachten staat, dat dat ook kan betekeken dat er ruzies ontstaan. En ook wanneer jij het zelf in ons land niet zo goed hebt, door welke reden dan ook, dat je je afvraagt waarom er zoveel naar “die buitenlanders” moet.  Maar ik begrijp ook de overheid, grote centra schijnen makkelijker te organiseren zijn, en goedkoper dan kleine(re).  En als er beknibbelt wordt op jouw hulp, op jouw inkomsten, dan begrijp ik dat je grote vraagtekens hebt bij al het geld dat gaat naar mensen die gevlucht zijn En dat je je soms afvraagt: is dat vluchten echt wel nodig? Kom je niet hier omdat het hier voor jou een paradijs is?
Ik begrijp niet dat mensen niet naar elkaar luisteren, grof worden naar de ander omdat jij er anders overdenkt. Of zelfs mensen gaat bedreigen, die iets willen gaan doen, waar jij je niet in kan vinden.
Is het opruien? Is het dat je zo diep gekwetst bent dat je niet meer kunt relativeren?
Ik begon dat ik het lastig vind, en dat vind ik nog steeds want ik begrijp de meerdere kanten, de voor- en tegenstanders. De oplossing zou aan de bron moeten liggen, het oplossen van een oorlog, zodat mensen niet hoeven te vluchten. Helaas schijnt dat de meest onmogelijke oplossing te zijn.
Dit alles doet me denken aan het lied van Claudia de Brey: mag ik dan bij jou, waarbij de eerste zin is: als er oorlog komt en als ik moet schuilen, mag ik dan bij jou?  Een lied dat als ik dat hoor, kan ik alleen maar zeggen: ja ja ja, je mag bij mij! Terwijl ik ook weet dat als er morgen in mijn dorp meer vluchtelingen dan dorpelingen komen, ik ook zal slikken en me allerlei demonen in het hoofd haal
Dus: ik vind het nog steeds erg lastig, maar ik voel me enorm dankbaar en bevoorrecht dat ik hier geboren en getogen ben.

Klik hier om het liedje van Claudia de Brey nog eens te beluisteren

 

169

 

Bladwijzer de permalink.

Één reactie op vluchtelingen

  1. Loek Knippels zeggen:

    Lieve Diana, wat een moeilijk thema en wat hoor je veel verschillende geluiden. Ik schaam me soms om Nederlander te zijn. Nooit zijn we écht met de dood bedreigd, de meeste vluchtelingen wel. Hoe durven we hen te weigeren? Natuurlijk komen er ook slechterikken binnen, maar die kunnen we ondervangen hoop ik. Het dilemma vraagt om VISIE en LIEFDE/COMPASSIE: ik mis het erg bij veel mensen.
    Goed dat jij het ook aan de kaak stelt.

Laat een antwoord achter aan Loek Knippels Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *