Poetsdag naar beste weten en kunnen

Vandaag heb ik mijn poetsdag, badkamer, toilette, en dadelijk zijn de ramen nog aan de beurt. De was hangt buiten, kopje koffie tussendoor. Ik voel me heel tevreden. Het is een vorm van mijn hoofd leegmaken, gedachten komen en gaan, goede ideeën komen binnen, die achteraf soms echt goed blijken en ook tegenovergestelde, het is helemaal niets. Ik mijmer over mijn eigen rol, in mijn werk, thuis. En vanochtend bedacht ik dat ik een rubriek had moeten starten: blogs in corona tijd. Maar eerlijkheidshalve had ik niet overzien dat het langere tijd zou duren en zoveel impact zou hebben. Gelukkig maar, want me op voorhand druk maken daarover had me niets opgeleverd.

De eerste weken, leefde ik van nieuws naar nieuws, hoeveel mensen nu besmet, dood? Brabant, oh, help we wonen in het meest getroffen gebied. Ik was vergeten wc-rollen te hamsteren en maakte me zorgen of ik me daar zorgen over moest maken.  Nu enige tijd verder: de rollen zijn weer gewoon te koop. Ik hield al niet van drukke winkels, en nog veel minder van winkelen in de stad. We wonen in een dorp, ook nu kun je gaan wandelen zonder iemand tegen te komen. Ik mis de sportclub, niet omdat ik dat leuk vond, maar het is goed voor me. Ik mis de andere sociale bijeenkomsten, ik mis mijn vriendin die over de grens woont.  Ik maak me zorgen over de economie.  En ben verrast over de grote tegenstellingen: bedrijven die het drukker hebben dan ooit, verkoop van fietsen en maaltijd boxen blijken het goed te doen. En bedrijven die het misschien niet gaan redden of al failliet zijn.  Ik word heen en weer geslingerd tussen blij, bezorgd en verdrietig.


Blij word ik van de creativiteit van bedrijven, of dus de mensen in die bedrijven, maar ook van mensen thuis. Soms zie ik iets voorbij komen en denk: had dat eerder bedacht, terwijl zij waarschijnlijk hetzelfde hadden als ik: zo lang zal dit toch niet duren.
Ik heb respect voor “de beslissers” in ons land, wat een druk en verantwoordelijkheid en altijd een stroom die zegt dat je het niet goed doet. Terwijl je naar beste weten en kunnen handelt. En dat geldt ook voor bedrijfseigenaren, ouders en iedereen die beslissingen moet nemen.
Ik worstel met de mails die ik van de sportschool krijg: graag blijven betalen anders kunnen wij ons personeel niet betalen. Het voelt voor mij als emotionele chantage, ik zeg ze dat ook maar krijg geen reactie. Intussen betaal ik wel door, maar vraag me af, mijn kapper dan, daar zou ik intussen al twee keer geweest zijn, moet ik die dan ook niet doorbetalen?

En dit alles komt voorbij in een ochtendje poetsen, Niet erg mindfull geloof ik, ik zie het ook meer als werkmeditatie, misschien ook niet de juiste term, laat ik zeggen: het doet mij goed. Hoewel die wandeling in de natuur is misschien toch wel leuker.
Oplossingen komen niet binnen, in gedachten wens ik iedereen die het nu harder nodig heeft dan anders sterkte. Het zal niet helpen, maar ik geloof niet dat er op dit moment meer in mijn macht ligt.
We doen allemaal wat we naar beste weten en kunnen doen, daar vertrouw ik op!

Bladwijzer de permalink.

3 reacties op Poetsdag naar beste weten en kunnen

  1. Henri zeggen:

    Mooi verwoord in deze rare tijd

  2. Toos zeggen:

    Lekker zo te poetsen en mijmeren tegelijk.

  3. Brigitte zeggen:

    Inderdaad, weer mooi op papier gezet Diana. En ja , wie dacht in eerste instantie dat dit zolang zou duren. Ondertussen weten we beter, en is er helaas nog geen einde in zicht. We blijven nog efkes in ons “kot”.

Laat een antwoord achter aan Henri Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *