Ik weet het niet..

Ik heb wel eens van die dagen dan begrijp ik het niet, maar probeer het wel te begrijpen. Hoe het zit dat wij hier zijn, rondrijden, werken, lachen, huilen. Waar komen  we vandaan, waarvoor dient het, hoe zit het. Is het niet dat ik dadelijk wakker wordt en ergens anders, waar ik nu het bestaan niet van weet, en weet dat ik een droom had van een leven op aarde, en dat ik in dat leven worstelde, plezier had, werkte, lief had, verdriet had. Als ik zo’n mijmer bui heb, dan moet ik dat stoppen, want ik mijmer me gek, want ik weet niet hoe het zit.
Zoals ik ook nooit kan begrijpen dat er volwassenen zijn die kinderen misbuiken, dat er mensen zijn die andere mensen mishandelen. Als ik in de supermarkt loop mijmer ik dat er toch van al die mensen die daar zijn er een paar slechteriken moeten zijn. Statistieken laten mij dat weten, maar ik weet niet wie.  Ik denk dat er veel slechts met deze slechteriken gebeurd moet zijn in  hun leven, anders doe je zo iets toch niet? En ik stop met mijmeren want anders mijmer ik me gek.
Ik begrijp dat er soms ongelukken gebeuren, ook met vliegtuigen en dat de ingrijpt, verlies, ellende. Ik begrijp niet dat er een vliegtuig bewust neergeschoten wordt, met heel veel verlies en ellende. Dat de mensen die dat doen toch heel veel meegemaakt moeten hebben in hun leven, anders doe je dat toch niet?
Ik vind het lastig in al mijn gemijmer compassie te voelen voor de daders. Wat bezielt ze ? Ik kan oorlog niet begrijpen, wat bezielt ze? Gaat het om macht, om geld, eer, geloof? Waar draait het om? Hoe kunnen waarden en normen over leven en dood zo wegvallen? Hoe komt het idee in je hoofd om te moorden?  Hoe hoe kan het dat je zo’n idee ten uitvoer brengt? Ik snap het niet.
Ik weet heel veel, heb oplossingen voor mensen om mij heen, voor mezelf. En als ik ze niet heb, dan probeer ik stil te worden en dan komt het antwoord van binnen uit.  Maar in dit soort zaken , ik weet het niet. Ik word stil, maar er komt geen antwoord van binnen uit.  Ik moet stoppen met mijmeren, niet omdat ik er van weg wil lopen, maar het mijmeren maakt me gek, ik weet het niet. Ik kan het niet begrijpen, er geen zingeving aan koppelen.
Ik voel enorme compassie met de mensen die iemand in hun omgeving verloren hebben, op deze zinloze manier.  En de wereld gaat door, de zon komt op en gaat onder, ik ga morgen gewoon naar mijn werk.  Ik heb geen advies, ik heb geen raad, ik weet het gewoon niet.

 

DSC_0055

Bladwijzer de permalink.

4 reacties op Ik weet het niet..

  1. Toos zeggen:

    Dit is ook allemaal niet te snappen en hoe meer je er over denkt, hoe moeilijker je het begrijpt. Precies zoals jij het beschrijft.

  2. Henri Otte zeggen:

    Het is niet te behappen, en dan ook nog zoveel tegenwerk krijgen ginder wijd.
    Gewoon verschrikkelijk om zo dierbare te verliezen.
    Je staat er wel bij stil maar kunt zo weinig doen.
    Het leven in de wereld gaat gewoon weer door!!!!!!
    Dit is met woorden niet te omschrijven.

  3. Patricia Mols zeggen:

    gemijmer, gedachten, emoties….je komt er niet uit. Niets maakt een dergelijke actie begripvol; niet kan een dergelijke actie geoorloofd maken…..het is on-be-grij-pe-lijk….kortsluiting in het hoofd van de dader(s)?!….of bewust…..kán toch niet!!! Je komt er niet uit…..net zo min als dat je nadenkt over hoe oneindig het heelal is….vragen….zonder antwoorden….onbegrip….compassie voor de slachtoffers…..voor zowel diegenen die zijn overgegaan (en velen hebben moeten achterlaten) als zeker ook voor degenen die zij achter hebben gelaten…..verdriet, onmacht, woede, onbegrip, pijn, angst……en idd de wereld draait door…vreemde gewaarwording…vandaag een bericht ontvangen van een plotseling overlijden…het is dichterbij….het verwardt je……het raakt je……en de wereld heel dichtbij draait ook door…..op straat….in je dorp…..medeleven voor allen!
    Mijmeren, gedachten…..komen en gaan……het houdt niet op; je komt er niet uit….

  4. Jeanne zeggen:

    Nee ik weet het ook niet. Ik heb het gevoel dat het een zielsverhaal is. Niet te begrijpen voor de mens in deze bewustzijnsvorm.
    Verdriet en compassie met nabestaanden..

    Wat ik toch wel heb is compassie met de daders. Heel vreemd, maar ik kan daar soms erg verdrietig van worden, spontaan tranen in mijn ogen en voel een diepe compassie met de mensen die deze weg kiezen. Het voelt als uitzichtloos, diepe pijn.
    Wat beweegt een mens om zo te gaan handelen?
    Ik weet het niet…..

Laat een antwoord achter aan Jeanne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *