Het is niet alleen hoe je het ziet maar ook hoe je het bekijkt.

Gisteren had ik een oogmeting, niet zo bijzonder, behalve als je ogen hebt zoals ik. Mijn ogen zijn goed en gezond (beetje in de min en een cilinder) maar de spieren van mijn ogen die zijn niet goed. En dat maakt de oogmeting altijd lastig. Lastig omdat ik niet altijd zie wat ik zou moeten zien, maar ook omdat het een confronterend moment is. In het dagdagelijkse leven dan is het er wel, maar heb ik het een plek gegeven en ben ik niet zo heel veel mee bezig. Maar bij metingen, dan is het er en nog wel uitvergroot ook. Die ogen van mij, maakt dat ik de dingen anders zie dan anderen. Maar hoe ik het dan anders zie, dat is lastig, want hoe weet ik hoe een ander het ziet. Soms komt de confrontatie dat iemand aangeeft dat mijn foto niet scherp is. Ow…al mijn foto’s zijn voor mij niet scherp, en ik weet niet hoe een ander het ziet. Ooit op een creatieve cursus zei de cursusleider zelf een kunstenaar: maak wat je ziet en jij zult unieke dingen maken, want bijna niemand ziet dat zo. Ik vond het op dat moment zeer frustrerend want ik wilde zo graag aan het plaatje voldoen en iets maken zoals iedereen dat deed.  Dat brave jasje heb ik in de loop der jaren wel afgelegd, en voldoen aan iets, zeker als het over creativiteit gaat, is voorbij. En nu maak ik de dingen zoals ik het voel, zoals ik het zie,  maar vooral dat ik plezier beleef aan het proces. Resultaat is niet belangrijk. Niet hoe ik het zie of hoe een ander het bekijkt.

En dat blijft altijd de vraag, hoe zien anderen? En is dat beter of slechter dan ik het zie. Of is daar geen beter en slechter in? Is het ook vanuit welk perspectief je kijkt?  Maakt de zon die schijnt niet dat we de wereld om ons heen heel anders zien? Over aantal dingen hebben we afspraken: rood bij een stoplicht is stoppen. En voor degenen die rood niet kunnen zien: het bovenste licht.
Over taal hebben we afspraken, we lezen deze tekst allemaal het zelfde, dezelfde kale woorden. Maar hoe we deze tekst zien: de een spreekt het aan, de ander vindt het onzin, weer een ander zit er bij te huilen omdat er herkenning is.
De oogmeting had geen goed nieuws: een te grote wijziging, dus al die brillen die ik afgelopen jaren gespaard heb, zijn verleden tijd voor mij. En dat was geen verrassing, ik had zelf wel in de smiezen dat ik het niet zo helder meer zag.
Maar dat ik anders zie als anderen, daar is geen bril tegen op gewassen. Was ik vroeger in een strijd, voelde ik me slachtoffer van mijn ziekte. Nu kan ik glimlachen als iemand zegt: jouw foto is niet scherp. Voor mij is mijn foto is wel scherp, maar heel de wereld waar ik naar kijk is niet scherp, die is gewoon dubbel, dat jullie dat toch niet zien!