Het is 2007 wanneer ik afstudeer als psychosociaal natuurgeneeskundig counselor. Een mond vol voor een prachtig vak waarmee ik werk met mensen die meer kwaliteit van leven willen, van overleven naar leven. Die werkelijk bereid zim in de spiegel te kijken. Ik voelde me meer betrokken bij het psychosociale aspect maar zag ook de aanvulling van het natuurgeneeskundig aspect. Het beroep valt in de alternatieve geneeskunde, ook additieve geneeskunde genoemd. Mensen die geholpen wilden worden konden vergoeding ontvangen via hun zorgverzekering. Daarvoor moest ik aangesloten zijn bij een beroepsvereniging. Dat lukte mij snel, erkend noemt men dat. Het leuke daarvan was, vakgenoten ontmoeten, intervisie, aanvullende cursussen en opleidingen. Nadeel was dat het vooral natuurgeneeskundig gericht was, terwijl ik me veel meer thuis voel bij het psychosociale aspect van het vak. Maar daar was een goede middenweg in te vinden. Cliënten kregen mijn consulten geheel of gedeeltelijk vergoed, maar dat gold niet voor iedereen, men moest wel een aanvullende verzekering hebben, dus mensen die minder bedeelt zijn hadden deze aanvulling niet en kregen geen vergoeding.
Er gebeurden twee dingen:
– ik kreeg veel Belgische cliënten, ik woon immers maar 3 km van de grens. Deze cliënten kregen het niet vergoed en ik merkte dat bij deze mensen de motivatie veel hoger was. Dat betekent volgens mij niet dat het niet zelf hoeven betalen altijd betekent dat iemand niet gemotiveerd is, maar zelf betalen betekent vrijwel altijd een gemotiveerd persoon.
– de wereld van de zorgverzekering ging veranderen en daarmee de eisen aan de therapeuten, daarmee de inhoud van de beroepsverenigingen. Plots moest ik een EHBO diploma hebben om therapeut te zijn. Eerst was alleen een bhv (reanimatie) voldoende. De bij- en nascholingen werden veel somatischer, dus op het lijf in plaats van op de geest gericht. De medische basiskennis moest naar een niveau waarbij je bijna verpleegkundige werd. Ik zag dat de beroepsvereniging wikt, de zorgverzekering weegt en de therapeut schikt. Ik ben iemand die niet makkelijk schikt als ik er niet achter iets kan staan. Ik schreef mij dan ook uit omdat ik niet langer aan eisen van anderen wilde voldoen, daar tijd en geld in steken terwijl het voor mijn cliënten weinig of geen toegevoegde waarde had. Ik verlaagde mijn tarief, ik had immers ook minder kosten nu ik geen lidmaatschapsgeld hoefde te betalen.
Ja een enkeling is er misschien voor weggebleven. Maar verder had ik geen klagen.
Natuurlijk hebben opleidingen daar ook een rol in. Het HBO niveau moet tegenwoordig aan alle kanten bewezen worden. Behalve dat het tijdrovend is, is het ook kostbaar. Helaas niet voor iedere opleiding weggelegd. Dat betekent voor mij niet dat dat dan ook geen goede opleiding is. Er zijn erkende opleidingen die een zeer theoretisch karakter hebben, zij zijn erkend. Je hebt zeer ervaringsgerichte opleidingen, die zijn niet erkend. Maar wat past het beste bij jou? Daar gaat het toch om. En ja natuurlijk is kwaliteit van de opleiding belangrijk, maar dat meet je niet altijd af aan erkenning. Net zo goed als een goede werknemer niet altijd de juiste/hoogste/beste diploma’s hoeft te hebben.
En nu zou ik zo graag willen dat alle therapeuten beseffen dat die erkenning niet heilig is, zeker wanneer je concessies moet doen in je eigen handelen, keuze in na- en bijscholing.
Het gaat om jou als therapeut, jij moet kwaliteit neer zetten, de mond tot mond reclame doet de rest. Daarvoor heb je geen erkenning van een beroepsvereniging die als een hondje achter de zorgverzekering aan loopt nodig.
Wel moet je natuurlijk zorgen voor je kwaliteit, intervisie, bij- en nascholing.
Het is lastig, erkende opleiding, erkende therapeut zou kwaliteit en vergoeding betekenen. Toch is dat niet altijd waar. Veel therapeuten denken dat wanneer ze niet erkend zijn, ze geen succesvolle praktijk kunnen hebben, en ook dat is niet waar. Ik ken erkende die niet goed lopen, en niet erkende die lopen als een tierelier.
Het is lastige materie, ik weet dat niet iedereen het eens is met wat ik geschreven heb maar bij alles is het: volg je hart, doe wat voor jou goed voelt!
Vergoeding niet zaligmakend…
Helemaal waar Diana, zo uit je hart geschreven en zo aansluitend bij mijn eigen innerlijke conflict. Ga ik tijd, geld en mijn ziel verkopen aan een systeem die helemaal in handen is van de farmaceutische industrie?
Jaren geleden toen mijn goede vriend Herman Bouwkamp nog leefde – hij was huisarts – hadden we samen over deze scheefgroei. Herman noemde zichzelf soms “lid van van witte boorden maffia” waarmee hij aan wilde geven dat de farmaceutische industrie de hele reguliere zorg in haar macht heeft. Daar valt ook het meeste aan te verdienen. Een kwalijke ontwikkeling.
Ik herken dan ook de grondhouding van jouw Belgische cliënten: dit onlangs ervaren bij de intake. DE Nederlander zegt: “Jullie opleiding is wel duur!” De Belg zegt: “Kan ik de opleiding ook in één keer betalen of moet het per maand?”
Deze discussie is nog maar pas het begin Diana, er staat ons (de additieve gezondheidszorg) nog veel te wachten, want uiteindelijk wil de zorgverzekering van ons af! We zijn te moeilijk, kijken naar de hele mens en willen mensen de eigen verantwoordelijkheid teruggeven voor de gezondheid.
Het wordt een spannende periode: zwichten of bij je zielendoel blijven?
Misschien Loek, kunnen we het beter omdraaien, De zorgverzekering wil niet van ons af, maar wij van de zorgverzekering!