Volgens mij kent iedere ouder wel de beruchte fase van hun kind: de vraag fase, waarom dit, hoe zit dat, hoe werkt dit en waarom, waarom. Lastige fase omdat we vaak het antwoord schuldig moeten blijven, of omdat we het simpel weg niet weten of omdat het existentiële vragen zijn, daar is geen feitelijk antwoord op, en wat wil je kind dan meegeven. Voor het eerste: niet weten is er tegenwoordig google, wat je niet weet kun je vaak wel vinden, maar hoe ver ga je.. of kun je berusten in het niet weten en dat overbrengen, niet alles hoeven we te weten.
Als volwassene kom je ook regelmatig in zo’n fase, niet meer zozeer van hoe werkt het, maar wel een waarom. En het is goed af en toe stil te staan, waarom deze partner, dit werk, deze vakantie invulling, om erachter te komen dat het goed is zoals het is, of dat er toch iets knaagt, iets om aandacht vraagt.
Zelf heb ik dat met relaties. Op een of andere manier verandert daar iets in, en gaan mensen uit je leven en komen nieuwe. Zelf kan ik wel moeite hebben met de vertrekkende, niet omdat je een keer uit elkaar groeit en er een natuurlijk verloop in je contacten is, maar omdat ik het vertrekken niet begrijp. Ik wil zo graag begrijpen wat er mis is gegaan in het contact. Soms denk ik dat wanneer ik het begrijp, ik het contact los kan laten, maar wanneer ik het niet begrijp blijf ik zoeken naar aanknopingspunten, ik voel een enorme drang om het te begrijpen.
Als iemand tegen mij zegt, je bent afgelopen jaar veranderd, je bent dominant naar mij toe geworden. Dan kan ik daar uren over peinzen, is dat zo, wanneer dan, hoe dan, had ik er reden toe? Ik weet dat ik erg direct kan zijn naar mensen toe, en die kunnen dat als dominant ervaren. Maar dat is niet iets van laatste jaar, dat was altijd al zo. Ben ik dan wel veranderd, of is het die ander die veranderd is?
Onlangs kreeg ik een boodschap van een paragnost dat ik mezelf wegcijferde in relaties met anderen, teveel geef en/of te weinig terug ontvang, met andere woorden die relaties zijn niet in balans. In eerste instantie was ik verbaasd en vond ik het een cliché uitspraak , ik te veel geven, te weinig terug ontvangen, ik? Ik ben toch assertief genoeg, ik laat het kaas niet van mijn brood eten.., ik geef niet zo veel, vind ik zelf dan toch.
Ik had een goede vriendin nodig die me een spiegel liet zien waar ik niet vaak in keek, ik ga uit balans door te veel te geven, vaak in praktische zin: te veel (praktische dingen) doen, te veel betalen voor die ander. En wat komt daarvoor terug…. In die gevallen weinig, te weinig. En eindelijk begreep ik het, het is wat ik anderen zo vaak voor houd: bij teveel geven (in welke vorm dan ook) ontstaat er een disbalans, creëer je een schuld bij de ander die niet in te lossen is. Relaties die uit balans zijn: herstel de balans als dat niet mogelijk blijkt: stoppen. Mijn teleurstelling blijft dat de balans niet altijd te herstellen is, maar meestal grotendeels aan mezelf te danken…
Maar de lastigste vraag: waarom…is daar nog niet helemaal mee beantwoord, is niet in google te vinden, maar diep in mij, en zijn net zo lastig als die peutervragen: Waarom….
Steen blijft liggen, is toch mooi in balans..