oud verdriet

Vandaag is het 37 jaar geleden dat mijn vader overleed. Geen drama meer na zoveel jaren, dan heb je dat wel een plekje gegeven, toch? Ik ben soms weer verbaasd hoe je door gebeurtenissen weer teruggeworpen wordt in je oude pijn.  Onlangs is een tante van mij overleden, de jongste zus van mijn moeder. Als kind kwam ik daar veel, daarna zag ik haar bij mijn moeder, en toen die overleed zag ik haar nog af en toe bij mijn zus. Maar het was altijd goed als ik haar zag.  En toen ik naar hun huis ging vorige week, kwam ik in een omgeving waar ik lang niet geweest was. En herinneringen stroomden binnen alsof het geen 40 jaar was, maar misschien 4 jaar. Leuke herinneringen, minder leuke, en sommige gebeurtenissen nog zo helder op mijn netvlies. Ik moest ook even dwars door het dorp, ook al moesten we omrijden. Ik moest even aan het verleden snuiven. Er zijn ook hele gaten in mijn geheugen, die die ik echt niet weet, waarvan sommigen denken dat ik dat toch echt wel moet weten. Geheugen is een raar iets.

Tijdens haar uitvaartdienst voelde ik verdriet, verdriet omdat zij veel te vroeg ging, maar het verdriet kwam ook voort uit oud verdriet, het verdriet van het missen van mijn ouders, van de grootouders voor mijn kinderen. Hoe zou mijn vader geweest zijn als opa, hoe zou onze relatie zijn geweest als volwassen kind en ouder, hoe…..dingen waarover kan ik fantaseren waardoor het natuurlijk altijd goed is. Dat voordeel heb ik dan wel.  En het vreemde is dat dit verdriet ook wel voelt als een warm bad. De tranen die komen zijn niet vervelend, het mag er gewoon zijn. En dat vind ik het hele bijzondere aan deze ervaring, het is bijna een koestering als een cocon om mij heen, het is mijn afkomst, het is mijn leven, het heeft mij gevormd door deze gebeurtenissen. Natuurlijk moet ik hier niet in blijven hangen, want dan gaat verdriet alsnog een drama worden en daar is niemand bij gebaat. Vroeg of laat krijgen we allemaal met verlies van dierbaren te maken. Dat is altijd te vroeg, altijd heftig en confronterend.  Ik hoop dat ook iedereen eens dat moment mee kan maken dat het verdriet gevoeld en beleefd wordt, dat het er mag zijn, maar dat het ergens juist een troost geeft, want één ding is zeker zelfs na 37 jaar maakt mijn vader nog een deel uit van mijn leven, en mijn moeder na bijna 8 jaar uiteraard ook.

Mijn pa en ma 1977

Mijn ouders  1977, vakantie-herinnering die ik koester

Bladwijzer de permalink.

2 reacties op oud verdriet

  1. Elean zeggen:

    Mooi geschreven Diana.

    xx Elean

  2. Tom zeggen:

    Mooi geschreven!

Laat een antwoord achter aan Tom Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *