Vandaag las ik in de krant het bericht dat de topman bij de belastingdienst opstapt. En zonder dat ik nu precies begrijp wat zijn reden is, vraag ik me bij dit soort berichten af: is dat moedig? Of is het laf? Ik kan het met de berichtgeving die ik lees niet beoordelen. En het gaat ook niet zo zeer om deze man in deze positie, het komt vaker voor zo’n bericht.
En ik vraag me dan af wat er speelt, hij werkte er nog geen jaar. Ik heb mijn oordelen wel klaar: kan hij elders beter…..pff als je voor geld gaat…dat keert nog wel eens tegen je. En zeker omdat ik denk dat hij toch best een redelijk salaris gehad zal hebben. Stapt hij op omdat hij zelf gefaald heeft? Heeft hij iets stoms gedaan, waardoor hij nu niet meer vertrouwd wordt? Is die werksituatie onhoudbaar? Of is de baan niet wat hij ervan verwacht had? Gaat hij echt iedere dag met grote tegenzin er naar toe? Zo met lood in je schoenen, de dag duurt geen 8 uur, het lijken er wel 16?
Ik lees dat mensen teleurgesteld zijn door zijn vertrek, dat er een chaotische reorganisatie bezig is, dat hij geen zin had in een uitgeklede functie, minder zeggenschap (=macht?) dan verwacht.
Krijg hij nu een ww-uitkering? Wachtgeld of dient de volgende vacature zich al aan?
Het houd me bezig omdat ik me eigenlijk niet zo goed voorstellen hoe dat gaat in de kringen van de topbanen. Ik heb altijd het idee, maar weet niet of dat klopt, dat ze wel makkelijk van het ene naar het andere baantje kunnen hoppen. Kijkt zo iemand wel echt in de spiegel? Leert hij lessen hieruit of gaat hij gewoon verder. En les bedoel ik, misschien is hij wel over de top. Ooit een goede prestatie levert je misschien een baan op die je eigenlijk niet aankan. De ene goede prestatie was misschien wel een toevalstreffer. Durf je dan weer een stapje terug te doen? Of is gezichtsverlies?
Ik weet wel opstappen bij normale banen doe je niet zomaar. Bij opstappen ga ik er tenminste vanuit dat je dat doet zonder dat je al voor het vervolg gezorgd hebt. Dat kunnen de meeste mensen zich niet permitteren. Er is dan geen uitkering, geen gouden handdruk, geen inkomen. Dus zoek je eerst iets anders, en dan vertrek je. En er bestaat voor mij ook nog zo iets als een plicht om netjes en goed te vertrekken en de achterblijvers niet in de shit achter te laten. En die plicht is een morele verplichting, niet je wettelijk uitwerktermijn. Dus opstappen doe je niet zomaar.
Dus ja bij zo’n bericht vraag ik me af, moedig, je maakt een statement, je neemt risico, je gaat waarvoor je staat en de consequenties neem je op je. En je kijkt recht in de spiegel. Of is het laf, vlucht je voor je eigen onkunde, heb je je vervolg baan al in je zak zitten, kijk je niet in de spiegel en laat je de shit achter voor jouw opvolger?
Wanneer we de juiste mensen willen hebben op topfuncties, functies die niet alleen top zijn in salaris, maar hard nodig zijn om ons land goed te besturen op welk vlak dan ook, dan hebben we mensen nodig die in de spiegel durven kijken en kwetsbaar durven zijn. Gebruik dat maar in de selectieprocedure!
