Onzichtbaar ziek

Soms komt het ineens voorbij op facebook, zo’n bericht waarin aandacht wordt gevraagd voor mensen die iets mankeren maar wat niemand ziet.  Het irriteert mij altijd.  Ik hoor tot die categorie mensen en ik ben blij dat dat wat ik mankeer niet echt zichtbaar is. En ik vraag me af wie zo’n berichtje plaatst, iemand die iets mankeert en wellicht een keer verkeerd beoordeeld is en misschien wel veroordeeld is, en dus eigenlijk roept: ik wil respect. Ik wil respect voor mij doen en laten, ongeacht of dat nu veroorzaakt wordt door een ziekte.  Oordeel niet, heb respect voor iemands zijn.
Of wordt zo’n bericht geplaatst door iemand die juist niet in die situatie zit en misschien de plank eens flink misgeslagen heeft? Of ziet hoe anderen dat overkomt.
Ik heb het zelf wel eens mee gemaakt dat mensen makkelijk oordelen. Ik ben zwaarder dan goed is voor mij. En dat heeft mede een medische oorzaak.  Het zal niet de eerste keer zijn dat ik daar een opmerking over krijg, waarbij gesuggereerd wordt dat ik het zelf in de hand heb, dat ik wat zwaarder ben. Een stukje is waar, ik heb het wel wat in de hand, maar niet zo heel veel. En wat ik in de hand heb, daar ga ik zelf wel eens respectloos mee om, met gedachten…ach, ik kan er toch niets aan doen, dus waarom mijn best doen, en als troost neem ik dan iets lekkers.
Het is niet de eerste keer dat de “zogenaamde spirituele” mensen die ik met name in werk en opleiding tegen kom zeggen: wat wil je niet zien, wanneer ze horen dat ik een oogprobleem heb. Lang werd ik dan nijdig en zei: ik zie juist dubbel, dus je vraag slaat de plank mis, ik wil juist alles twee keer zien.
Maar ook een goedbedoelde opmerking ooit in een creatieve cursus: ow jij kunt iets bijzonders maken, want je ziet alles anders dan anderen, viel bij mij verkeerd.
Het leven met beperkingen, welke dan ook is lastig. Wanneer de beperking niet zichtbaar is maar het resultaat wel, dan oordelen mensen zonder dat ze iets weten. Maar het niet weten is geen reden tot oordelen.
Een dergelijke oproep op facebook zou volledig overbodig zijn wanneer we elkaar zouden accepteren en respecteren zoals we zijn. Wat voor mij belangrijk is dat ik wel zelf de verantwoordelijkheid neemt voor mijn eigen kwaliteit van leven. En dat is soms lastig zoals ik hierboven schreef, omdat wanneer ik mezelf zielig voel omdat ik niet 100% functioneer ik de neiging heb om in de spiraal mee naar beneden te gaan in plaats van naar boven. Het helpt dan niet wanneer mensen medelijden hebben, maar wel wanneer ze respect hebben voor wie ik ben en wat ik wel kan. En luisteren, luisteren naar wat ik te vertellen heb. Hoe lastig ik het heb omdat iets niet lukt wat ik graag zou willen.
Want soms is het moeilijk omdat respect voor jezelf te houden, mezelf niet schuldig te voelen omdat ik dingen niet kan die ik met een gezond lijf wel gekund had. De neiging om het uit te leggen is dan groot, maar eigenlijk wil ik het helemaal niet uitleggen, het is zoals het is.
Wanneer  anderen respect hebben, dan wordt het ook makkelijker om zelf respect te houden en hoeft zo’n bericht op facebook niet te verschijnen. Het zou fijn zijn als we dat met zijn allen overbodig weten te maken.

Overigens wil ik benadrukken dat ik vanuit mijn eigen ervaring dit schrijf. Er is ook een website is voor onzichtbaar zieke mensen.  Daar lees ik over het onbegrip die zij ontvangen en wat dit met hen doet.  Ik wil dit geenszins bagatelliseren.

 

Zichtbaar ziek :-)

Zichtbaar ziek 🙂

Bladwijzer de permalink.

3 reacties op Onzichtbaar ziek

  1. Patricia Mols zeggen:

    Men hoeft niets uit te leggen; het is zoals het is! Als mensen gips dragen dan krijgen ze meteen ruimte om met hun ongemak om te kunnen gaan. Stel dat je zomaar gips zou dragen…dan krijg je dat ook. Vreemd! Mensen hebben vooroordelen; dat zal volgens mij altijd zo zijn en blijven. De kunst is ze niet bij je binnen te laten komen lijkt me. Op die manier kan een pester bv. ook niet binnen komen en zal deze wellicht ook gaan kijken naar de reden achter zijn pesten……zou goed zijn. Zo kan een vooroordeel ook de vraag geven waar het vandaan komt…… Als we zover zijn dat mensen niet ver-/oordelen, zonder vooraf te informeren/luisteren, dan zijn we goed op weg en de vraag is of we met z’n allen op die weg zullen belanden. Ikzelf maak me er ook wel schuldig aan om gedachten binnen te laten komen die ik eigenlijk niet wil; ik denk dat je daar niet aan ontkomt. Ik ben me er echter wel steeds vaker bewust van en dat is m.i. het begin tot verandering. Misschien…..als je ervan uitgaat dat een intentie goed is; probeer er een glimlach bij te zetten….dan komt hetgeen er naar je toe komt al moeilijk negatief binnen. Het is zoals het is en het mag er zijn.

    • Diana Kors zeggen:

      Ha Patricia, mooie gedachten. Ik geloof dat wanneer we onze eigen tekortkomingen, al dan niet door ziekte veroorzaakt, zelf erkennen en respecteren dat dan een negatieve reactie nog wel aankomt, maar je niet zo diep raakt. En dan kun je makkelijker kijken dat de intentie niet slecht bedoeld is. (goed bedoeld vind ik nog weer wat anders) En oordelen doen we uiteindelijk allemaal, maar wat doe je met het oordeel, veroordelen of onderzoeken?

  2. Patricia Mols zeggen:

    onderzoeken geeft weer inzicht…vind ik wel prettig 😉

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *