Lef

Wat is lef eigenlijk. In eerste instantie dacht ik, dat is hetzelfde als moed.  Moed ken ik beter,  en vertaald zich dan in: ondanks de angst verder gaan. Moed hebben we allemaal nodig voor de stappen die we in ons leven zetten. Dat is al vanaf ons eerste levensjaren, moed nodig om de eerste stapjes te zetten, letterlijk en vervolgens voor al onze andere stappen die we gaan zetten.  We worden aangemoedigd, en soms ontmoedigd. Dus moed, dat ken ik wel. Maar lef is toch iets anders dan moed. Het is nog iets meer.  Lef heeft iets uitdagends, iets spannends.  Lef gaat verder dan moed, stijgt daar boven uit.  Lef heeft risico in zich.  Je hebt geen ondersteunende woorden zoals aanmoedigen dat is. Je hebt alleen het woord lefgozer. En lefgozer is iemand waar je respect voor hebt of minachting. Minachting omdat een lefgozer grenzen over kan gaan die buiten onze normen en waarden liggen.  Dan veroordelen we de daden die vanuit lef worden gedaan. Maar even gemakkelijk krijgt het ons respect, omdat iemand,  het lef heeft om dat te doen dat we zelf niet durven. Jaloers kunnen we zijn op die lefgozer.
En ik vraag me af, ben ik wel eens een lefgozer geweest?   Lefgozers gedrag, dan denk ik vooral  aan fysieke dingen. Lef hebben om “enge”dingen te doen.  Dan heb ik weinig lef.  Ik loop niet graag risico op fysiek gebied. Ik vertrouw mijn eigen lichaam niet om daarmee grote uitdagingen aan te gaan. Ik begrijp ook niet veel van anderen die dat wel doen.  Ik heb zeker bewondering voor mensen die een beroep met lef hebben, acrobaten bijvoorbeeld.
Maar evengoed zijn er beroepen met lef waar ik niet alleen bewondering voor heb, maar ook respect. Wat dacht je van een brandweerman, die soms met gevaar voor eigen leven anderen red.
Waarom doen mensen dat?  Geeft lefvol gedrag een kick? Ik vermoed van wel.
Ik merk bij mezelf dat niet fysiek lefgedrag,  ik onder het kopje moed schaar. Is er lef voor nodig om een volle zaal mensen toe te spreken? Ik denk eerder moed.  Heb je lef nodig om met je hoofd boven het maaiveld uit te steken om bijvoorbeeld een klokkenluider te zijn? Volgens mij is dat ook moed. Hoewel het moed is die uitstijgt boven het “normale”.  Maar  lef kom ik achter, heeft  voor mij te maken met fysieke grenzen opzoeken en over deze grenzen gaan.
En dat geeft een kick. En een kick geeft energie. Ik denk dat we dat allemaal wel kennen, dat je iets doet op fysiek gebied, dat zo goed voelt, dat geeft je energie, dat geeft je vleugels.
En dat hebben we allemaal nodig.  Het is daarom goed om die grens op te zoeken. Die grens is voor iedereen anders.  Eigenlijk hebben we allemaal lef.  Alleen zijn de gradaties zo, dat wat voor mij lef is, voor de ander nog niet in de buurt van lef komt.  Dus vind ik zelf dat ik geen lef heb. Maar daarmee doe ik mezelf te kort. Als ik iets doe, dat voor mij spannend is, grensverleggend is, is dat voor mij lef, ook als vinden anderen het simpel.  In een kano stappen, die lekker wiebelt, vind ik helemaal niets, als ik dat toch doe, heb ik voor mezelf lef getoond. Een ander kijkt me verbaast aan, want het stelt niets voor. Maar het doet wel goed als ik het toch gedaan heb.
Ik denk dat het daarom goed is, dat we allemaal af en toe iets doen waarvoor we lef nodig hebben. En niet omdat een ander dan vind dat we een lefgozer zijn, maar juist om je eigen grenzen te verleggen, daar energie van te krijgen. Want dat is gewoon een lekker gevoel!

Merel met lef

Merel met lef

Bladwijzer de permalink.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *