Klein hoekje..

Ongeluk zit in een klein hoekje, je weet dat, en dan wordt het ook nog eens waarheid: afgelopen dinsdag verzwikte ik tijdens het wandelen mijn enkel, en boem daar lag ik langs de kant van de weg. Misselijk van de pijn, met een eerste reactie: Quanto…. Maar die was waarschijnlijk harder geschrokken dan ik, en was bij me. Redelijk snel ben ik overeind gekroefelt en naar de auto gestrompeld met maar één idee, daar kan ik zitten.  De pijn in mijn arm was enorm en om een lang verhaal kort te maken: elleboog gebroken en later die middag zat ik thuis met rechterarm in het gips van schouder tot en met pols, onthand..

Tot mijn verbazing kan ik met één linkerarm meer dan ik verwacht had. Ik slaap zelfs gewoon goed.  Maar ik kan ook heel veel niet. Op mijn gezinsleden wordt groot beroep gedaan van taxichauffeur tot schoonmaker, strijker, kok. En ik, ik neem afstand om me zo min mogelijk te bemoeien. Probeer niet gefrustreerd te zijn over feit dat ik ‘niets’ kan. En  dat relativeren wordt een stuk gemakkelijker wanneer ik in de krant lees over de straf die vrouwen in Saoedi Arabië krijgen omdat ze autorijden. Of vrouwen in Pakistan die zoutzuur in hun gezicht gegooid krijgen en eeuwig verminkt blijven.

Maar (weg-) relativeren is niet altijd goed. Bewust leven, vraagt om stil te staan bij deze gebeurtenis, wat is de zin van dit ongeluk, wat heeft het mij te vertellen? En daarvan weet ik dat je dat alle kanten op kunt praten:

–          De zin is dat mijn gezinsleden nu eens weten wat ik allemaal doe…aha..! 🙂

–          De zin is dat ik nu rustiger aan moet doen, meer tijd om te lezen….

–          De zin is dat ik zaken los moet laten…

–          De les is dat de wereld gewoon doorgaat, ik veel aandacht krijg, dat een negatief bericht op facebook veel meer aandacht krijgt dan een positief, ik aardig bedreven word in links typen.

–          De zin is dat ik in mijn boekhouding 7 jaar terug heb zitten kijken, en ik verbaasd was over de omzetten die ik toen in mijn therapeutenpraktijk had. Namen kwamen voorbij, er ontstaat een onbestemd gevoel: waarom doe ik daar zo weinig nog mee? Wat wil ik daarmee, het antwoord blijft weg..

–          Dat ik weinig kan met wat Christiane Beerlandt schrijft en ik boek te koop ga zetten. (de “echten” gaan nu zeggen dat ik het niet wil zien, er nog niet aan toe ben, en misschien hebben ze gelijk, misschien ook niet..)

–          Dat ik weinig kan met opmerking als: misschien wilde je niet buigen en hield je je te stijf….nou nu houd ik hem pas stijf…ik was vast te flexibel..hoewel..

–          Misschien is het nog te vroeg om naar de lessen te kijken, ik mag nog een paar weken..dus wie weet ga ik mijn (heldere) inzichten nog wel met jullie delen.

p.s. links muizen is ook goed te doen, maak nu alleen nog meer typefouten dan ooit te voren, maar nu met geldige reden!

 

 

Voor de val

Voor de val

 

 

Bladwijzer de permalink.

Één reactie op Klein hoekje..

  1. Henri Otte zeggen:

    Hoi Diana, het zit inderdaad in een klein hoekje, je voelen dat je niks kunt en toch het een en ander met links gebeurd. Rare wereld toch!!!!Zo worden de kleine grote mannen weer van alles voorbereid op dingen die ze later ook moeten(zullen) doen. Sterkte ermee. Henri

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *