Deze week heb ik heb ontdekt, ik ben dus helemaal niet zo’n onafhankelijk persoon. Altijd gedacht dat ik dat wel was. Ik maak mijn eigen keuzes, neem mijn eigen beslissingen en soms wel eens in overleg, maar ik red me in deze wereld wel, ik ben een zelfstandig persoon.
Totdat ik naar mijn werk rijd en ontdek dat ik mijn telefoon vergeten ben. Even wil ik gewoon doorrijden, want ach, een dagje zonder telefoon dat moet makkelijk kunnen. Niet dus, ik realiseer me in een paar luttele seconden dat ik afhankelijk ben.
Zonder die telefoon hoef ik niet naar mijn werk, want ik kan niet op het systeem inloggen, zonder telefoon, en ik kan daar dus heel veel meer niet zonder telefoon. Kortom zonder telefoon hoef ik niet naar mijn werk, want ik ben gewoon werkloos.
Een gevoel van ongeloof overmand me, maar ook wel met angst. Wat als ik hem verlies? Wat als hij in verkeerde handen valt? Natuurlijk, er zin een pincode op en beveiliging met vingerafdruk. Oh…dan willen eventuele misdadigers ook mijn vinger hebben. Hakken ze die bij een overval eraf, zodat ze mijn vingerafdruk meenemen? Eigenlijk ben ik daar allemaal niet zo bang voor. Maar mijn afhankelijk van dat ding, dat hier in een hoesje naast me ligt, dat voelt vreemd. Wie ik ben zonder telefoon dat denk ik nog wel te weten, maar wat ik nog kan zonder telefoon….op mijn werk in ieder geval niet zo heel veel meer. Maakt de scheiding tussen werk en privé toch weer een heel stuk makkelijker, had ik vroeger zondagse kleren, nu een zondagse telefoon ?
Toch best een beetje eng………………