Ergernis..

Ergernis als de ander niet begrijpt wat ik bedoel, anders reageert als ik graag wil, iets doet wat ik overbodig vind. Had ik daar nu altijd al zo’n last van?  Nee dus. Vroeger, en dat is een heel subjectief begrip, gebeurde dat veel minder. Er was geen mail. Geen mail die ik uitleg zoals mijn petje staat. Woorden die ik lees maar er niet staan. Intonatie die ik zelf toevoeg. Bedoeling die ik zelf toevoeg.
Of niet de woorden terug krijgen die ik zo graag wilde.
Ergernis waar alleen ik maar last van heb (en mijn omgeving als ik er chagrijnig van word)
Wat dat vroeger anders, komt het door alles wat ons nu ter beschikking staat ten diensten van de communicatie?  Of zit het ook wel in mijn aard?  Eigenlijk kan ik het van mijn moeder ook herinneren, dat zij teleurgesteld was in mensen. Omdat ze vriendschap zo hoog in het vaandel had, veel gaf, maar ook veel verwachte.
Ik ben niet van de goede voornemens. Maar toch ga ik er één maken. Ik wil dat mijn ergernis stopt. Gewoon voor mezelf. Want ik heb er last van. En meestal is die ergernis ontstaan tussen mijn oren, mijn interpretaties, mijn verwachtingen.  En daar ga ik mee stoppen! Niet per 1 januari, maar nu!
En voor het geval dat je denkt dat ik dus altijd maar vol ergernis rondloop, dan moet ik dat rechtzetten Dat is gelukkig niet zo, maar soms wordt ik er door gegrepen en laat het ik mijn humeur, mijn dag, soms zelfs mijn beslissingen bepalen.
En hoe je nu ook op dit artikel reageert, of niet reageert, ik erger mij niet  🙂

 

Ik ergeren…? Nee hoor!

Bladwijzer de permalink.

Één reactie op Ergernis..

  1. Patricia Mols zeggen:

    goed dat je erg-er in hebt Diana; je eerste stap. Chapeaux! en niet “niet ergeren” maar “het is zoals het is” ;-)….dat zet het al een stuk dichterbij!

Laat een antwoord achter aan Patricia Mols Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *