Emoties vastleggen?

Afgelopen periode heb ik veel positieve reacties ontvangen op mijn ommezwaai naar afscheidsfotograaf. Specifiek op het stoppen van mijn praktijk eveneens veel reacties en dat ontroerde me regelmatig, soms dat ik dusdanig dacht: moet ik er toch mee doorgaan? Maar nee, mijn weg gaat anders lopen en daar ben ik blij mee, en afscheid van het andere gedeelte hoort daarbij. Nu ik ook als afscheidsfotograaf werk ontstaan er vaak andere gesprekken met mensen. En vaak ontstaat het gesprek over het wel of niet laten fotograferen van een afscheidsviering. Daar ligt toch echt nog een taboe op. Men heeft  nog niet het inzicht wat het wel brengt.
Het meest geraakt werd ik afgelopen week doordat ik merkte dat mensen moeite hebben om op zo’n gelegenheid gefotografeerd te worden. Opmerking: je zou alleen de eerste zes rijen moeten fotograferen, zodat de rest er niet op staat. Uit doorvragen blijkt dat mensen niet willen dat ze met verdrietige emoties op de foto staan. Als je huilt dan ben je een aansteller, als je niet huilt een koude kikker. Men wil dus niet op de foto vanwege het oordeel dat op het wel of niet tonen van een emotie zit. Echt heel jammer, van alle kanten: de angst voor het oordeel; degenen die oordelen;  de taboe op emoties.  Emoties horen bij het leven en zijn nodig om onze emmer niet vol te laten lopen. Wanneer je emoties wegstopt, dan loopt je emmer vol, en als deze overloopt ontplof je, of je functioneert niet meer. Emoties uiten we allemaal op onze eigen unieke manier de bij ons past. Daar hoef niet over geoordeeld te worden.  Oordelen zegt vaak meer over de persoon die oordeelt dan over degene over wie veroordeelt wordt. Trek je toch niets aan van dat oordeel, jij weet zelf of dat wat je doet klopt. (ik weet dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan).  Mensen vinden het moeilijk om emoties van verdriet, pijn, boosheid te zien, wat dan te doen of te zeggen. Meestal hoef je niet veel te doen, aanwezigheid is voldoende en als je twijfelt, dan kun je vragen wat de ander wil, of die geeft het zelf al aan.
We vinden het mooi wanneer we de emotie van een ander op een foto zien. Kwetsbaarheid laten zien geeft iets krachtigs.  Een traan van Maxima ontroerd ons. Onze eigen traan willen we niet laten zien.
Wat ik wil zeggen: ben niet bang voor de afscheidsfotograaf. Deze legt het verhaal van het afscheid vast, met emoties.  Niet voor de sensatie, maar omdat een afscheidsritueel bij het leven hoort, en vastleggen daarvan kan helend werken; heeft een meerwaarde voor de nabestaanden. Kwetsbaarheid maakt krachtig, je emoties niet kunnen tonen maakt niet dat je veroordeeld wordt. We weten immers dat ver verschillende soorten mensen bestaan!

afscheid