Soms voel je je zo goed dat je denkt dat je de wereld aan kan, dingen lijken bijna vanzelf te gaan, het glas is altijd half vol, en het slechtste weer kan je humeur niet onderuit halen. En dan zie je wel eens van die signaaltjes die iets anders voorspellen. Dat het eigenlijk iets minder goed dreigt te gaan, maar hoewel je de signalen ziet, kun je er op dat moment helemaal niets mee. En dan ineens: boem, je komt in een stroming waarin je jezelf afvraagt waar je mee bezig bent, niets lukt meer, iedere opmerking is er één te veel, en de glazen, die zijn echt half leeg. Je lijdt, je voelt dat het niet meer stroomt en kun je even niets. Totdat de emmer echt vol zit en er een ontlading volgt, een ontlading die buiten proporties is, onredelijk en misschien zelf ook wel oneerlijk. En toch, toch schijnt dat even nodig. Want hoewel het probleem nog niet opgelost is voel je het weer stromen, voel je vertrouwen en liefde. Het glas is nog wel half leeg, maar toch zie je de inhoud en soms lijkt het glas weer half vol. Voor mij is het voelen stromen erg belangrijk. Daarvoor sloot ik me af, was het moeilijk binnenlaten, nu stel ik me weer open, zie ik mogelijkheden. Het vertrouwen hebben, dat is nodig voor mezelf en voor die ander. Ik weet niet of voor anderen dit soort processen ook zo verlopen? Voor mij wel, en ik kan dan zeggen: de crisis is voor bij, er is weer licht aan het eind van de tunnel, we komen er wel.
