50 jaar…

 

En dan is de er de dag dat je vijftig wordt. Ik ben nooit zo van de leeftijden en verjaardagen. Maar naar mate mijn verjaardag dichterbij kwam, stond ik er bij stil. 50 jaar Diana, wat heb ik allemaal gedaan, nou dat is heel veel. Maar ik dacht ook altijd dat het een leeftijd was waarbij je gaat denken, wat moet ik nog doen wat heb ik nagelaten, straks is het te laat. Maar daar heb ik geen last van, omdat ik alles wat ik wil doen, doe. Dat vond ik in het verleden ook het verwarrende van programma’s waarbij je je doelen stelt, wat wil je nog bereiken en wanneer, alsof je haast hebt in het leven om die dingen nog te doen of te bereiken. Natuurlijk moet je doelen of misschien liever wensen houden. En gelukkig wijzigen die wanneer je ouder wordt. Je past je doelen als het goed is ook aan, aan dat wat realistisch is met je huidige omstandigheden. Want je kunt alles bereiken wat je wilt is niet helemaal waar. Je kunt alleen dat bereiken wat realistisch is. En daarbij kun je wel out of the box denken. Want soms lijken doelen onrealistisch, vooral in de ogen van anderen, maar zijn ze weldegelijk haalbaar. Belangrijk: zelf geloven dat het kan, prioriteiten stellen, wellicht offers brengen en de juiste mensen om je heen verzamelen. Als ik voor mezelf kijk, heb ik nog genoeg te doen komende jaren.
Het vijftig worden stemde mij ook dankbaar, dankbaar voor de mensen om mij heen, dankbaar voor de levenslessen die op mijn pad zijn gekomen. En daarbij een intens gelukkig gevoel: het is goed. Natuurlijk is mijn leven niet over rozen gegaan, maar dat geldt voor niemand. Maar ik durf voor mezelf wel te zeggen dat ik goed om gegaan ben met de tegenslagen. Als ik naar mijn verjaardagen kijk weet ik nog heel goed de verjaardagen dat ik alleen was, niemand die me ’s ochtends feliciteerde, een enorm gevoel van eenzaamheid en dat gaan compenseren op allerlei manieren. En  ik denk vaak dat had ik toch anders moeten doen, heb ik mensen niet te kort gedaan.  En dat  is zeker gebeurt.  Maar voordeel van ouder worden is dat ik die momenten beter kan relativeren. Ik ken de pijn nog, maar die is veel zachter geworden en eigenlijk als ik aan die momenten denk, dan kan ik nu glimlachen en nog met diepere intentie kijken naar wat het nu is. Dan loop ik door het bos en weet dat ik die schoonheid toen niet kon zien, maar nu gelukkig wel, door al die levenslessen in de loop der jaren. Is dit gemijmer nu alleen voor 50-jarigen weggelegd? Nee, lijkt me niet. Geen heden zonder verleden en toekomst. Terug kijken niet om te blijven hangen in de shit en ellende, maar kijken dat ondanks dat er zoveel moois is, en terug kijken op alle geluksmomenten is glimlachen en genieten. Toekomst, natuurlijk doelen hebben, grote, kleine, realistisch en misschien een tikkie onrealistisch, om nu op dit moment de inspiratie, de moed te hebben om de huidige hobbels te nemen en vooral te genieten van de dag en het leven te vieren.

DSC_0001

Bladwijzer de permalink.

Één reactie op 50 jaar…

  1. Loek Knippels zeggen:

    Lieve Diana,
    Vijftig jaar is een mijlpaal om stil te staan bij wat je allemaal gerealiseerd hebt. En dat heb je! Ben van een aantal projecten getuige geweest en ik zag een nimmer vermoeiende vrouw creatief doorgaan op het pad wat ze moest bewandelen. Ook al keken soms mensen op of waren ze verbaasd, je bleef geloven in jezelf.
    Blijf dat vooral doen want er is maar één Diana met zo’n visie op haar leven. En alleen jij kunt die visie omzetten in een richting die helemaal bij jou past en daar kan niemand iets aan veranderen.
    Geniet van de komende 5o jaar die voor je liggen (mensen worden immers steeds ouder!!)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *